وقتی جوانی پرتلاش در خانواده ای زحمت کش و سالم سالها رنج برده و با جدیت تمام درس می خواند و سلامتی جسمانی به ویژه بینایی اش به مخاطره افتاده و هزینه ها و محدودیتهای طاقت فرسایی را بر خود و خانواده اش تحمیل می کند، به امید آنکه به هدفش که همان موفقیت در کنکور سراسری است برسد ولی در کمال ناباوری می بیند که حاصل رنج و زحمت خود و خانواده اش مورد تعرض دزدان عرصه علم و دانش قرار می گیرد، آیا جرم و ظلم بزرگی اتفاق نیفتاده است؟

این ظالمان و دزدان حرام خور چگونه نام بشر بر خود می گذارند و آرام می گیرند؟ اینان بنای زندگی خود و فرزندانشان را با خشتهای دزدی و حرام آغاز می کنند.

اگر چه طبق اصل ثابت و تغییر ناپذیر قانون حاکم بر هستی هیچ بار کجی به سرمنزل نهایی نخواهد رسید و هر مجرمی تاوان جرمش را سخت خواهد پرداخت اما خاطیان با خطای خود موجب تباهی زحمات و اخلال در سرنوشت افراد زحمت کش و سالم می شوند.

بر راستی ریشه پیدایش این معضل در کجاست؟ و وظیفه دست اندرکاران در قبال این موضوع چیست؟

متاسفانه اندیشه غالب در فرهنگ عمومی جامعه ما این است که، دزدی کردن فقط بالا رفتن از دیوار خانه دیگران است! در حالی که بسیاری از کارهایی که از افراد جامعه متدین ما سر می زند همان دزدی و یا زمینه ساز دزدیهای دیگران است.
وقتی در عملکردهای روزمره مدام در پی ضایع کردن حقوق دیگران هستیم، وقتی برای پیشبرد کارهایمان در اندیشه تقلب و پارتی بازی هستیم، وقتی به قول دکتر چمران با بی تعهدی تمام مناصبی را می پذیریم که حقمان نیست و شایسته آن نیستیم، نتیجه این می شود که دانش آموز و خانواده اش متقلب می گردند، مجریان خیانتکار می شوند، ناظران کم کار و بی مسئولیت ظاهر می شوند. و همه کسانی که در فرایند این تخلف نقشی دارند، در این جرم و ظلم سهیم اند و باید پاسخگو باشند و خدا از این حق پایمال شده مردم هرگز نخواهد گذشت.

وظیفه مسئولین امر این است که با جدیت تمام موضوع را پیگیری و خاطیان را مجازات نمایند تا حق صاحبان حق ضایع نشود و زین پس دست نا اهلان را از اجرای چنین امور مهمی دور نگه دارند چرا که؛ رطب خورده ها هرگز منع رطب نتوانند کرد./ انتهای پیام