اقدام سیاسیون به سبک واسازی دکتر بیرانوند، ختم شدن به” هیچ چیز ” نیست؛ بلکه گشوده شدن به سمت و سویی دیگر است. واسازی نقدی ایجابی است، بدین معنا که به ندایی دیگر پاسخ می دهد.در سنت متافیزیکی هر چه متعلق به من باشد یا به تعلق من در آید، حقیقی و اصیل خواهد بود و در عوض آنچه در مقابل من قرار گیرد و به تصرف من در نیاید، غیراصیل و غیرحقیقی ست.

قطار انتخابات مجلس شورای اسلامی شهرستان خرم آباد با واسازی دکتر بیرانوند به حرکت در آمد! در تحلیل جریان انتخابات مجلس یازدهم، بیشترین مشارکت و درگیری با مسایل انتخابات، در زمینه ی رد صلاحیت ها صورت گرفت؛ آنجا که تعداد بیشتری از افراد جامعه پیگیر اعلام نتایج شورای نگهبان بودند تا نتیجه ی انتخابات!

انتخابات مجلس شورای اسلامی، انتخاباتی ناباور بود که حمایت را در گرو کسب رای و رسیدن به قدرت قرار داد. رای هم با رای هیچ تفاوتی نداشت، مهم حوزه ی اختیارات جریان های سیاسی و اشخاص حقیقی بود که با لجاجت و اختلاف به دنبال وزن کشی و ابراز وجود در دایره ی قدرت و توان رای آوری بودند. این وزن کشی قبل از مسابقه ی یازدهم در تهران با اعلام حمایت بعضی از بزرگان اصلاحات از آقای ملکشاهی آغاز شد و با جدایی (واسازی) اصلاح طلبان خرم آباد به پایان رسید. متاسفانه باید بپذیریم تجربه ی تاریکی در عرصه ی مجلس یازدهم ثبت شد که زمینه ی تحلیلی آن در حوزه ی منافع محلی ریشه دارد و نه منافع ملی و جریانی!

انتخابات مجلس یازدهم حتی فرصتی مناسب برای رشد فکری عموم جامعه و افزایش فهم آنها از سیاست و سیاست ورزی نبود زیرا هدف آن تامین منافع ملی از طریق دموکراسی نبود؛ رعایت عدالت و اصالت اراده واقعی مردم نبود. حتی دستیابی به مردم سالاری ، آزادی و عقل سالاری نبود. هدف انتخابات یازدهم، توجه به نیازها و مشکلات مردم هم نبود. هدف، دیدن و به حساب آوردن رتبه ی اول تورم و مهاجرت نخبگان و رتبه های اول تا پنجم بیکاری و بزهکاری های اجتماعی هم نبود! پس علت چه بود؟

همفکران دکتر بیرانوند، بی دلیل و پر بهانه با نارضایتی ای که به الیگارشی طایفه ای ختم شد، به مقابله با طایفه گرایی رفتند و با ناباوری از باورهای فکری و ملی عبور کردند و متاسفانه در انتخاباتی به این اختلافات دامن زدند که توده ها و بدنه ی اجتماعی سنگ تمام گذاشتند.

کاش برای یکبار، اصلاح طلبان مسیر رای خاموش را می پیمودند. طایفه اصلی ترین دلیل جدایی همفکران دکتر محمد بیرانوندی بود؛ همفکرانی که معتقد بودند دکتر بیرانوند طایفه گراست و حوزه تمرکز ایشان به طایفه محدود است؛ هر چند طایفه و الیگارشی در انتخابات یازدهم، محلی از اعراب نداشت.

در وارسی آرای ایل بیرانوند، مشخصا بهمرکزیت بیرانشهر، دکتر بیرانوندی ۳۳۳۱ رای کسب کرده اند اما در حوزه ی شهرستان چگنی( که دو نماینده ی وقت مجلس یازدهم بومی چگنی هستند) دکتر محمد بیرانوندی نزدیک به ۵۰۰۰ رای را کسب کردند.

در تحلیل انتخابات مجلس شورای اسلامی یازدهم مشخص شد انگ طایفه گرایی دکتر بیرانوندی بهانه ای بود برای گشوده شدن به سمت و سویی دیگر؛ و با توجه به آرای (دیگری ها)،انتخابات شکستی سنگین برای مخالفین همفکر بیرانوندی در پی داشت. با تمام این اوصاف، نمی توان نادیده گرفت که ستاد انتخاباتی و نگرش ستاد دکتر محمد بیرانوندی بر پاشنه ی ایل می چرخید و متاسفانه چنان سرمست از آرای ایل بودند که هیچ قدمی برای ترمیم و تعمیم اختلافات بر نداشتند.

نابرادری ایل بیرانوند

نابرادری ایل بیرانوند نیز از یادگاری های مجلس یازدهم بود که ما را به یاد داستان نابرادری شغاد در شاهنامه ی فردوسی می اندازد، آنجا که شغاد با همدستی مهراب کابلی، رستم را به بهانه ی این که مهراب می خواهد باج سالانه اش (رای طایفه ) را به او بدهد به کابل می کشاند. رستم از همه جا بی خبر به کابل می رود و قربانی حیله شوم شغاد و مهراب می شود؛ تو خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل..

نتیجه آن شد که دکتر بیرانوندی با تمام این ناباوری و نابرادری ها با آرای قابل توجهی با مجلس یازدهم وداعی سرافرازانه داشت؛ آرایی با کمک دوستان نزدیکش، آرایی از جنس عملکرد، مردمداری و اخلاق مداری دکتر بیرانوندی؛ مردی با تلاش هجده ساعت شبانه روزی برای برداشتن گام هایی هر چند کوچک در تامین رفاه و اشتغال زایی جوانان بیکار حوزه ی انتخاباتی اش؛ درود خدا بر دکتر صید محمد خان بیرانوندی