تمام سهم من از دوران دفاع مقدس خاطرات خوب و گاه گزنده ای است که گاها مرا می آزارد. با این حال آن دوران را خیلی دوست دارم و باید با آن روزگار، روزگارگذرانی کرده، اما صدای وزوز درون گوشم از هر صدایی رساتر بگوش جانم می رسد و بشدت آزارم می دهد. صدایی که من می شنوم اما آنهایی که باید بشنوند در کمال ناباوری گوش شنوایی نداشته و شاید طلبکار هم باشند.

از آنجا که نظامیان نسل جنگ با زندگی سنگری، یک یقلاوی و قاشق و چنگال مخصوص و یک شیشه مربا برای چایخوری و یک فانوس و یک کیسه خواب یا پتو سربازی عجین بوده و عادت دارند، لذا الان یک واحد دو خوابه اجاره ای در جنوب شهر برای آنان در حکم بهشت بوده و همین که کنار خانواده هستند هیچ کمبودی احساس نمی کنند. کمبودها، فقر و تنگدستی آنان زمانی عیان می گردد که ناچارا به مهمانی یکی از آشنایان یا دوستان و همسایگان می روند، اینجاست که معنی فقر و عقب افتادگی را لمس کرده و روی سر او و خانواده آوار می گردد و تا مدتی این شکاف و اختلاف طبقاتی آنها را بشدت آزار داده و از شرمندگی روی دیدن خانواده را ندارند.

با این حال گریزی نیست و باید با روزگار، روزگارگذرانی کرده و با خاطرات تلخ و شیرین آن دوران سخت و طاقت فرسا کلنجار رفته و دم نزد. این خصلتی است که نظامیان با آن مانوس بوده و بخوبی آنرا تبیین کرده اند. تطبیق با وضعیت از خصائل و رفتارهای حرفه ایی نظامیان بوده و آنرا بدرستی و در هر شرایطی عملیاتی می نمایند. اما این خصلت نیکوست یا خیر؟! بایستی به آن پاسخی و نگاه دو وجهی داشت تا بتوان در مورد آن قضاوت کرد. یک پاسخ درون سازمانی دارد و یک پاسخ برون سازمانی.

شهادت، جانبازی، ایثارگری و جانثاری و جانسپاری نمیدانم سهم ملت بود یا سهم دولت اما هر چه هست خانوادهای بسیاری از ملت ایران با گذشت بیش از سی سال از خاتمه جنگ هنوز با آن مانوس و درگیر بوده و در حال مبارزه با آیت های دوران سخت و سالخورده سپری شده آن دوران می باشند و مومنانه از چیز مقدسی بجز وظیفه صحبتی به میان نمی آورند و با نظام طلبکارانه صحبت نمی کنند. اما حسرت بدلشان مانده که مسئولی یا سازمانی یا ارگانی با یک جعبه شیرینی یا حتی دست خالی از آنان عیادت نموده و تقدیر نمایند.
نمی خواهم طلبکارانه صحبت کنم و یا سیاه نمایی بکنم، اما سهم من از جنگ، جای چند ترکش عزتمند و داغ سخنانی که نگفتم و سخنان بی ربطی که شنیدم و می شنویم می باشد./ایرج زیودار