تاریخ گواه مناسبات و روابط نامیمون و شوم مردسالارانه و زن ستیز جامعه بشری بوده و تظلمات فراوانی بر آنان روا داشته به گونه‌ای که پدید آمدن فرهنگ ” زمخت ” مردسالارانه و زن ستیز، حاصل نا مبارک این تلقی و فرهنگ بوده است. از شگفتی های روان شناختی روح بشر همین بس که تصور می نمایند ” اندیشمندانه ” زندگی می کنند در حالی این یک ادعای گزاف بیش نیست و ” سوگمندنامه ” در سکوتی ساختگی و جانفرسا و مقدس ، زن را در معرکه زندگی بزک نموده و وی را عقب نگه داشته و آنرا صورت ” تابو ” بخشیده و برده وار از او و دست رنجش منتفع می گردد.
جامعه مردسالارانه هر زمانی اراده نموده وی را مجازات کرده و هرگاه خواسته مزورانه او را بالا نشانده و هرگاه وی را نخواستن واپس فرستادند، یا زنده بگورشان کردن. البته این عمل شرم آور و ننگین در فرهنگ ایرانی منسوخ و ملعون بوده بطوری که در همان ایام که اعراب دختران را زنده بگور می کردند ایرانیان دختران را اکرام کرده و او را ارج می نهادند.
ریشه این تلخ کامیها و فرهنگ زن ستیزی کجاست؟ شاید شما هم این جمله را شنیده باشید ” زنان ناقص العقل هستند ” . آیا اصلا طرح این جمله درست است و موضوعیتی دارد؟! بخشی از پیشرفت و متعالی شدن بشر
در دامان زن و عواطف انسانی و عشق و محبت او رشد یافته و متجلی می گردد و بخش دیگر آن در هسته قدرت مردسالارانه تولید و نضج گرفته و به زندگی معنی و صورت می بخشد به عبارتی زندگی بشریت و خاصه مرد مدیون زنان بوده و بدون وجود یکی امکان ادامه حیات برای دیگری مقدور نخواهد بود.
هر چند هنوز سنت های نکوهیده فراوانی وجود دارد اما پیشرفت های قابل ملاحظه ایی حادث شده و جامعه زنان بصورت مدنی در پی احقاق حقوق اولیه خود بوده که ستودنی است. در جوامع سنتی سرعت تغییر و پیشرفتها بسیار کند و مقاومت در مقابل حقوق زنان زیاد می باشد ولی امیدواری زیادی برای دستیابی زنان به حقوق حقه خود دارند و قشر جوان جامعه زنان ظرفیت پرداخت هزینه های مترتب بر آنرا دارند.
همه موانع پیشرفت زنان سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی نمی باشد، بلکه بخشی از موانع موجود ریشه در ادبیات ما دارد که در اینجا به بخشی از موانع ادبی پرداخته و به آنها اشاره می نمایم. بعنوان مثال:
البته از زنان مرد گونه و مردمنشی که در شاهنامه وجود دارند مثل رودابه، تهمینه، گردآورید نمی توان براحتی عبور کرد اما نظرات غزالی در نصیحت الملوک خواجه نصیر در اخلاق ناصری خواجه نظام الملک در سیاستنامه در مورد زنان بسیار خفتبار و اندوهناک و آزاردهنده می باشد.
بعنوان مثال:
الف- نظامی؛
زن گر نه یکی هزار باشد
در عهد کم و استوار باشد
زن دوست بود ولی زمانی
چون جز تو نیافت دلستانی
چون جز تو کسی دگر بیند
خواهد که دگر تو را نبیند

ب- سعدی؛
زن خوب فرمانبر و پارسا
کند مرد درویش را پادشا
چون مستور باشد زن خوبروی
به دیدار او در بهشت است شوی

ج- مولوی
اولین خون در جهان ظلم و داد
در کف قابیل بهر زن فتاد
چند با آدم ابلیس افسانه کرد
چون که خدا گفت خور، آن گاه خورد
فضل مردان بر زن ای حالی پرست
زان بود که مرد پایین بین تر است
مرد کاندر عاقبت بینی خم است
او ز اهل عاقبت، چون زن کم است

د- بابا افضل
گر عمر عزیز خوار خواهی زن کن
در دیده اگر غبار خواهی زن کن
مانند اشتران بختی شب و روز
در بینی اگر مهار خواهی زن کن

ک- جامی
زن از پهلوی چپ شد آفریده
کس از چپ، راستی هرگز ندیده

ه- ناصرخسرو
به گفتار زنان هرگز مکن کار
زنان را تا توانی مرده انگار
زنان چون ناقضان عقل و دینند
چرا مردان ره آنان گزینند

ز – شاهنامه
کسی کاو بود مهتر انجمن
کفن بهتر او را ز فرمان زن
که پیش زنان راز هرگز مگوی
چو گویی سخن باز یابی به کوی
به کاری مکن نیز،فرمان زن
که هرگز نیابی ز زن رایزن
که گر لب بدوزی ز بهر گزند
زنان را زبان هم نباشد به بند
زنان را از آن نام ناید بلند
که پیوسته در خوردن و خفتنند

روز پدر بر همه پدران سرزمینم مبارک و خجسته باد./ ایرج زیودار