سالهاست که دل مجروح و ریش شده ی مردمان دیارم از بی مهری های دولتمردان بواسطه ی توسعه نیافتگی جغرافیای پر ظرفیت سلسله و دلفان، خون است و شرایط، بغرنج که گوشواره ی توسعه نیافتگی را بنام سلسله و دلفان منگوله و شش قبضه کرده و داغ لاله های سوخته و ظرفیت ها و فرصت های فیزیکی و اجتماعی را بر دل ریش نخبگان گذارده است.
شنیدن خبر قرار گرفتن نام سلسله و دلفان در ردیف تبعیدگاه و محلی برای اسکان و حضور و غیاب مجرمین شرور و حرفه ای، قلب هر شخص آزاده ی را بدرد می آورد و عرق شرمساری را بر پیشانی ها می رویاند!
چرا جغرافیای پرظرفیت سلسله و دلفان در این هزاره کم توجهی که دمل چرکینش متورم گردیده و سرباز کرده، این گونه باید مورد بی مهری دولتمردان و متولیان امر قرار گیرد؟
باشنیدن خبر تبعیدگاه شدن مناطق پرظرفیت سلسله و دلفان خوشه ی پژمرده ی امید، وحدت و ایمان چنان
پلاسیده می گردد که عرق شرمساری بر پیشانی ها می‌نشیند و دانه ی امید در جسد سرد و بی روح این جغرافیا، یادآور داغ توسعه نیافتگی را در ذهن ها زنده می کند!
جنون بی نهایت کم توجهی و بی توجهی قصر اندیشه ی نخبگان این دیار را پلاسیده و این جغرافیا را از معراج چشم تصمیم گیران خارج کرده و هیچ کس جوابگوی چشم انداز این دیار نیست!
به کدامین گناه مردم مستحق این رفتارند؟ حال که تصمیم گیران، یار شاطر نیستند، لااقل بار خاطر نباشند!
شاخص ها و مولفه های امنیت کدامند؟ لرستان و جغرافیای بزرگ سلسله و دلفان به گواه آمار یکی از امن ترین استانهای
ایران هستند و ضریب میزان شاخصهای پایدار امنیت بالاتر دیگر استانهاست…

چرا متولیان امر سلسله و دلفان را با سبزترین و خوش آب و هواترین جاها و مناطقش به تبعیدگاه تبدیل کرده اند؟
چه لزومی دارد نام این شهرستان های سرسبز و امن با تبعیدگاه مترادف گردد!!
نکند در این کولاک بی هویتی ها و تصمیمات صدمن یک غاز، می خواهند مجرمین به جان، مال و ناموس مردم را به مناطق تفریحی کهمان و دلفان بیاورند؟ نکند پوست حضرات مجرم، تیره و سوخته می گردد و به بهانه خدمات وافر و شایانشان که تعرض به مال، ناموس و جان مردم است، شاباششان سکونت در مناطق خوش آب و هوای سلسله و دلفان و تخت شاه، چم کریم و کهمان است؟؟
سلسله و دلفان به نفرین سرطانی کدامین دولتمرد گرفتار گردیده که این روزها بزرگترین ره آورد و خوش خدمتی به مردمانش تبعیدگاه شدن برای جانیان و قاتلان است؟ نکند بخت خوش این محبوبه های کمان ابرو(قاتلان و جانیان) بیدار گردیده و شاباش خدمات فوق العاده شان که سکونت در ملک سلسله و دلفان است؟
چه کسی مسئول این تصمیم نسنجیده است؟ کدامین ندامتگاه و زیرساخت آماده برای بازپروری این جانیان در سلسله و دلفان وجود دارد که تبعیدگاه زینت بخش نام سلسله و دلفان می گردد؟
چرا استاندار لرستان روزه ی سکوت گرفته است و مجمع نمایندگان استان لکنت گرفته اند؟ آیا طنین اهتزاز پرچم بر زمین نمانده ی دلاوران خط شکن گردان همیشه سرافراز کمیل به این زودی ها فراموش گردیده است؟
آیا هدیه کردن تبعیدگاه و ندامتگاه برای مشتی جانی به جان، مال و ناموس مردم، برازنده ی مردمان نجیب، شریف و درستکار سلسله و دلفان است؟ عواقب این تصمیم خطرناک چه می تواند باشد؟ اصولا تبعیدگاه چگونه جایی و تبعید شدگان چه کسانی هستند؟

تبعیدشدگان کسانی هستند که به انتهای خط انسانیت رسیده اند و با هیچ ترفند و به هیچ طراطی مستقیم نیستند و از اهالی مغضوبین هستند!! با وجود این مجرمین آتش در سراپرده ی معدود سرمایه گذاران می افتد و چنان از جغرافیای پرظرفیت سلسله و دلفان و لرستان می روند که تا فرسنگها پشت سر خویش را نگاه نکنند تا در نیستان وجودشان شبها تیغ مجرمین بر گلو و سرمایه شان احساس نکنند و خنجر بر گلو و قلبشان گذاشته نگردد…

نکند در افق دید و هندسه ی نگاه برنامه ریزان و مسببین این تصمیم غلط و صد در صد اشتباه سلسله ودلفان جزیره ی موریس است و خاکش عطشناک برای انتقام است!
گاهواره ی مهربانی و شط نگاه زنان و مردان سلسله و دلفانی پر از امید و امیدواری به آینده است و در سیاه چادر
ها و کپرهای این مردم، بوی زندگی و امیدواری چنان جوشان و غلیان است که مادران دیارم؛ موقعی، مشکه هی مشکه، میخوانند بوی مطاف بهاران و مال بار ایل دشت را از زندگانی و امید پر می کند و هنگامی پیر مردان دیارم بر اسب سپید هوره و مور غمگین ترین تصنیفها را بر پرده ی دل منقوش می کنند و رازهای زندگی و بالا و پایین های روزگار را برای دلهای غمگین سرایش می کنند، زنده باد زندگی فوران میکند! آیا کسانی که مسبب این ننگ بر تاریخ گرانسنگ این دیار شده اند، می توانند در محافل و انظار عمومی حاضر گردند و در مقابل ارواح شاعران و نخبگان این دیار اهورایی حاضر گردند؟ ادامه دارد …
انتهای پیام