کرونا، هر بلائی سر بشریت با آن همه کبکبه و دبدبه اش؛ در آورد، از مرگ صدها هزار نفر گرفته تا ابتلاء میلیونها نفر در جهان.
از کُند شدن چرخ اقتصاد تا تعطیلی بزرگترین رخدادهای اجتماعی.
از خالی کردن ورزشگاهها تا خالی کردن جیب مردم.
از خلوت شدن خیابان‌ها تا سفره‌ی مردم‌ دنیا.
از مرگ انسان تا مرگ انسانیت، بویژه در آنجاهایی که مدعی حقوق بشراند و مجسمه‌ی آزادی انسانها را به گروگان گرفته‌اند.
از فاصله گذاری اجتماعی تا ایجاد فاصله‌های طبقاتی.
از جدایی مردم از یکدیگر تا هر چه دورترشدن بشریت از یکدیگر.
تازه یاد گرفته بودیم تا در سختیها و مشکلات اقتصادی، اجتماعی و دیگر مصیبتها به همدیگر پناهنده شویم.
تازه علم بشری به ما آموخته بود تا در تنهایی‌مان که منبع و مصدر برخی از بیماری‌های روحی و روانی است؛ به جمع بپیوندیم.
تازه داشتیم طعمِ شیرینِ زندگی در سایه‌ی پیشرفت تکنولوژی را می‌چشیدیم.
تازه داشتیم ژستِ بشرِ مدنی‌الطبع را به خود میگرفتیم.
که سر و کله‌ی کرونای منحوسِ، منفورِ، مرموزِ، مستورِ با زور؛ پیدا شد.
برخی گفتند: کار بشر است !
برخی گفتند: کارِ خفاش است !
برخی گفتند: چین !
برخی گفتند: آمریکا !
برخی هم چیزی نگفتند !
برای برخی نقمت بود ، برای عده‌ای نعمت !
برای تعدادی ، مایه‌ی خیر و برکت و انباشت ثروت !
کرونا، مُشتِ خیلی‌ها را باز کرد !
کرونا، چهره‌ی خیلی از کشورهایی که صدای هیمنه‌شان گوش فلک را کر کرده بود، برملا کرد !
کرونا ، هر چه خواست کرد .
کارخانجات را
صنایع را
و در این میان هم 
مدارس را
دانشگاهها را
تعطیل کرد.
اول فکر کردیم موقتی است، مایه‌ی سرور و خوشحالی اندکی اندک از اندک دانش‌آموزان شد.
کم کم، متوسل به فضای مجازی برای جبران عقب ماندگی تحصیلی دانش‌آموزان، شدند.
و از بچه‌ها خواستند، بروند دنبال گوشیهای موبایل آن هم از نوع اندروید و پیشرفته‌ش.
کاری هم به دارا و سارای ندار قصه‌مان نداشتند.
حالا، مانده بودیم، تا دیروز بچه‌ها را از آوردن موبایل و همراه داشتن و ارتباط با این عامل انحراف، اعوجاج و سقوط در دره‌های بی اخلاقی، برحذر میداشتیم ؛ چگونه امروز بین این و آنها ؛ آشتی برقرار کنیم.
اصلاً سواد رسانه‌ایش را داشتیم ؟
اصلا، معلمین عزیز مهارت این کار را داشتند؟
تنها‌ پیشینه‌ی آموزش و پرورش در این زمینه، تدوین کتابی است تحتِ عنوانِ ” تفکر و سواد رسانه‌ای ” آن هم بدون معلم متخصص و دوره دیده مرتبط با کتاب !
درسی که برای پُرکردن ساعات موظفی برخی معلمین عزیز، بیشتر به نظر میرسد تا افزایش مهارت و ارتقاء سواد رسانه‌ای دانش‌آموزان.
حالا ! کرونا هم، یا میماند و با انسانها زندگی مسالمت‌آمیزی را تجربه خواهد کرد، همچون خیلی از بیماری‌های ویروسی، یا می‌میراندیمش یا می‌میراندمان (یعنی یا ما را می‌کُشد یا ما او را می‌کُشیم ).
البته که بشریت هم دست روی دست نخواهد گذاشت و داروی مهارش را کشف خواهد کرد.
و … آموزش و پرورشی می‌ماند و نسلی که تجربه‌ی تقریبا نو، بدیع، شیرین و زیبا از آموزش آنلاین، و بهره‌مندی از دنیای جدید تکنولوژی و ارتباطات و اینترنت و فضای مجازی در یادگیری و انتقال آموزه‌های علمی.
تجربه‌ای نسبتاً خوب که با لم دادن در منزل و در کنار خانواده، درسش را هم بخواند، از این بهتر، آدم از خدا، چه می‌خواهد! ( باز هم کاری به دارا و سارای ندار قصه‌مان ندارم )
دیوارهای مدرسه و کلاس ؛ برای اندکی از اندک دانش‌آموزان اندک، خوشایند نیست. تداعی خوبی از چارچوبه کلاس و مدرسه، در ذهن ندارند.
نشان به آن نشان، زنگ پایان کلاس، تعطیلی سرما و گرما و … و خوشحالی تعداد اندکی از اندک دانش‌آموزان اندک را عرض می کنم.
در هر صور، متولیان و مسئولین آموزش‌ و پرورش؛ می بایستی هر چه زودتر و به موقع، رویکرد خود را از شیوه‌های نسبتاً ناکارآمد؛ تغییر و به سمت و سوی شیوه‌های نوین آموزشی و پرورشی! بروند.
صد البته این کار با عجله و بدون توجه به زیرساخت‌‌ها، موانع، چالش‌ها و دیگر مبادی و مبانی اصولی آن، ممکن است عکس جواب دهد.
و البته با دارا و سارای ندار قصه‌امان کار داشته باشید.
در پایان، نمیدانم میتوانم بگویم؛ کرونا با آن همه بدبختی‌هاش، میتواند منشاء اتفاقات بزرگی برای بشریت باشد یا نه؟
میتوانم بگویم؛ عدو ( کرونا ) شود سبب خیر یا نه؟
انتهای پیام