روحیه رزمندگی و دلاور مردی و جنگاوری رزمندگان دفاع مقدس تحت تاثیر سیاستهای جنگ فرسایشی دستخوش تغییر و بحران هویتی قرار گرفته بود. آموزه های رزمندگان به مرور زمان نسبت به جبهه و جنگ تفسیر و تاویل گردیده و به عنوان یک جنگ ملی و حیثیتی کمرنگ و کمتر مورد عنایت قرار داشت. فلذا از آن بعنوان یک جنگ فرسایشی ارزیابی می کردند، همین تلقی انگیزه بی تفاوتی را در روح و روان آنها شکل داده به طوری که حتی استقبال از جبهه ها به مرور زمان تقلیل یافته بود.

رزمندگان پایور همان کاری را انجام می دادند که از آن ها می خواستند، فلذا از اقدامات پر ریسک بشدت پرهیز نموده و خود را کمتر به خطر می انداختند، این روحیه و این رویکرد نه تنها نظام را از اهداف عالیه خود دور می کرد بلکه دستیابی نظام و فرماندهان را به اهداف مورد نظر در هاله ایی از شک و ابهام فرو برده بود.

صرف نظر از کمبود منابع مادی و امکانات، ابزار و ادوات جنگی ناکارآمد و فرسوده ایی که در اختیار رزمندگان بود مشکلات و کمبودهای دیگری هم وجود داشت که فقدان هر کدام از آنها به تنهای می‌توانست در عملکرد رزمندگان اثرات ناخوشایند و نگران کننده به وجود آورد با این حال کمبود امکانات گاها رزمندگان را مصمم تر، خلاق تر و عزم آنان را راسختر می نمود و در نتیجه نتایج معجزه آسایی رقم زده و دشمن را مایوس و نا امید می کردند.

شان رزمندگان آنقدر بزرگ و آمیخته به فرهنگ ایثار و معنویت بود که کمبودها خللی در اراده آنان ایجاد ننموده و کسی به روی خود نیاورده و حتی گلایه و انتقادی ننماید.

سایر مسئولان و فرماندهان همین نگاه و رویکرد را داشتند که در پاره ای موارد آفت بزرگی بود که بر جبهه و روابط فی مابین فرماندهان و کارکنان سنگینی می‌کرد و در نتایج به دست آمده و عملکرد یگانها تاثیر منفی بجای می‌گذاشت.

موفقیت در جنگ به عوامل زیادی بستگی داشت که همانند یک زنجیره به همدیگر متصل بود، حال اگر یکی از این عوامل تضعیف کننده اعم از سخت افزاری یا نرم افزاری پاره می شد امکان پدافند و آفند و کسب موفقیت به حداقل ممکن می‌رسید.

هرگاه برای موفقیت و پیروزی، استراتژی راهبردی کوتاه مدت و بلند مدت وجود نداشته باشد و یا تلاشی مستمر صورت نگیرد، تلاش ها و برنامه های فصلی و مقطعی هم به نتیجه مطلوب نمی رسند زیرا ذهنیت کارکنان پیرامون آن موضوع شکل گرفته و به آرمان و ایده ی آنان تبدیل شده فلذا تغییر ذهنیت و نگاهشان به سختی امکان پذیر خواهد بود بنابراین امکان تحقق هرگونه برنامه مشخص و مدونی قابل تصور نخواهد بود.

از نظر کثیری از رزمندگان، جنگ در همان سال ۶۲ تمام شده تلقی می‌شد، منابع مالی و لجستیکی کفاف و توان اداره جنگ را مثل قبل نداشتند از طرفی به نظر می‌رسید مسئولان و فرماندهان هم ملاحظات فراوانی جهت طرح و بیان واقعیات جبهه و جنگ داشته تا تکلیف و سرنوشت آنرا نهایی نمایند. لذا شش سال دیگر جنگ همچنان ادامه یافت و ابعاد تازه و گسترده ایی از جمله ” جنگ شهرها و نفت کش ها ” بخود گرفت.

خسارات جنگ از سال ۶۱ تا ۶۸ به مراتب بیشتر از خسارات وارده در سال های ابتدای جنگ تحمیلی بود. البته هنوز هیچ نهاد یا سازمانی هزینه جنگ را به طور دقیق و تفکیک اعلام نکرده تا بتوان قضاوت دقیق و کارشناسانه ای ارائه نمود. اما در کمال تعجب آمار اسرا، شهدا و جانبازان سالهای پایانی جنگ بمراتب بیشتر از سال های ابتدایی دفاع مقدس می باشد.

در واقع گم شده سال های پایانی دفاع مقدس “انگیزه و منابع دفاع ” بود که این موضوع یک تهدید جدی و خاموشی بود که کمتر به آن پرداخته شد، در نتیجه برای جلوگیری از وقوع حوادت و نتایج ناگوار، در یک تصمیم منطقی قطعنامه ۵۹۸ پذیرفته شد که برآیند و نتایج آن بسیار شیرین و گواراترین تصمیمی بود که کام ملت و دولت را شیرین گردانیده و زمینه ساز سازندگی و رشد و توسعه همه جانبه کشور را فراهم نمودند. انتهای پیام