حدیث عشق معلّمی؛ روایت انسان‌هایی است که با همه وجود تلاش می‌کنند تا جرعه‌‌جرعه علم و آگاهی را از چشمۀ جوشان دانش خویش به کام تشنۀ جویندگانش بنوشانند ؛ معلّمان در این مسیر خستگی‌ناپذیرند؛ فرسنگ‌ها راه را می‌پیمایند و مسیرهای صعب‌العبور را طی می‌کنند تا چون رودی بر عطش بیابان‌های جهل جاری شوند و سبزی و طراوت به ارمغان آورند . نسیمگونه ، گونه‌های معصوم کودکان چشم‌به‌راه مهربانی را نوازش می‌دهند تا زردی رخسارشان را به گلگونۀ محبت پیوند زنند .
امسال امّا این عشق روایتی تازه یافت: همه‌گیری ویروس کرونا تمامیت زندگی بشر را به چالش کشید تا عیار جوهر وجود انسان در کوران این دشواری، عیان گردد. زندگی در کرۀ زمین چون عصرگاه پنجشنبه ، رو به تعطیلی نهاد و هر کس برای در امان ماندن از میزبانی این میهمان ناخوانده، راهی برگزید .
برای دانش‌آموزان،《قرنطینه 》کلیدواژۀ زندانی‌شدن در زندان خانه و همۀ روزهای هفته، جمعه شد. لیکن باز این معلمان بودند که گوی سبقت را برای بذل ایثار و احسان از دیگر همنوعان خویش ربودند و در جغرافیای ایران مخملی سبز از ایثار و مهربانی گستراندند. یکی یخچال خانه اش را تابلوی کلاس کرد و بر آن نقش مِهر زد ، و از آن فیلم گرفت و برای دانش‌آموزان چشم‌انتظارش فرستاد ، دیگری حیاط منزلش را تبدیل به مدرسه کرد و آن یکی پای در رکاب وسیلۀ نقلیه‌اش نهاد تا بی‌هیچ چشمداشتی روستا ‌به روستا بگردد و برای شاگردانش سرمشق عشق هدیه ببرد . و آن دیگری خانه‌اش برای ضبط و پخش فیلم‌های آموزشی بَدَل به استودیوی فیلم‌سازی گردید .
 آری معلّم است دیگر …
تار و پود وجودش را با امید به توانمندی و اعتلای نسل فردای سرزمینش بافته اند …
آری معلّم است و بنده پروردگاری که اوّل آموزگار، خودِ اوست …
لذا شایسته است زیباترین شادباش‌ها را به مناسبت روز《 معلّم 》تقدیم کسانی کنیم که خود مصداق و معنای کامل این بیت‌اند :
《من نِیَم خالق ولی سازنده ی اخلاقِ خلقم
وز طریق تربیت سازنده چون پروردگارم 》