سال ۶۱ هجری قمری،حسین(ع) و یارانش در کربلا به شهادت می‌رسند؛دورانی که تصورها بر این است که رسانه فاقد معنا بوده و هنوز اثری از رسانه‌ها وجود ندارد؛ درصورتی که حاکمان آن عصر با تکیه بر شیوه‌های رسانه‌ای همچون عملیات روانی و شایعه سازی، افکار عمومی زمان خویش را برای همراهی در جنگ علیه خاندان رسالت، اقناع و متقاعد می‌کردند. پنهان‌سازی بخشی از واقعیت و استفاده از تکنیک دروغ‌‌ِ بزرگ توسط دستگاه حاکم، سبب شد که در حادثه عاشورا بسیاری از افراد قدرت درک و تحلیل خود را از دست دهند و ندانند کسی که یزید و ابن‌زیاد او را به عنوان خارجی معرفی می‌کنند و به شهادتش می‌رسانند، نوه رسول خدا (ص) است. ابن زیاد با روایت سازی و تمسک به تکنیک برچسب ‌زنی و عنوان‌ سازی، مردم را متقاعد می‌کند که علیه کسی وارد جنگ شوند که در برابر حکومت خروج کرده است و اینگونه روایت «قیام علیه ظلم» را به روایت «خروج علیه خلیفه» تغییر می‌دهد.

اما نکته مهم‌تر از فریب‌ و اقناع افکار عمومی توسط ابن زیاد؛ رفتار و نقش رسانه‌ای حضرت زینب کبری(س) پس از عاشوراست. ایشان پیام عاشورا را در محیطی که دستگاه ظلم با القای و دروغ‌های مختلف علیه امام حسین(ع) به وجود آورده است را به گوش افکار عمومی زمان خویش می‌رساند و با خطبه‌های تاریخی‌ و رفتار توام با صبر و وقارش انگاره‌سازی و دستکاری واقعیت توسط دستگاه حاکم را ناکارآمد می سازد.

بانوی گرامی کربلا پس از حادثه، با‌ شفاف‌سازی و ایفای نقش رسانه‌ای، امکان هرگونه دستکاری یا رمزگشایی اشتباه را از مخاطب سلب و آن‌ها را با حجمی از اطلاعات مواجه می‌کند تا چرایی و اهداف قیام حضرت اباعبدالله در برابر ظالمان آشکار سازد.

زینب(س)در عصر تحریف و دروغ و نیرنگ، توانست با ایفای نقش دقیق و به هنگام خود پیام واقعی کربلا و آنچه رخ داده بود را به گوش افکار عمومی و جهانیان برساند و تمام تکنیک‌های رسانه‌ای حاکمان دوران خویش را خنثی و پیام واقعی کربلا را تا ابد در دل تاریخ زنده نگه دارد./ انتهای پیام