×

منوی بالا

منوی اصلی

دسترسی سریع

اخبار سایت

true
true

ویژه های خبری

true
    امروز  جمعه - ۱۰ فروردین - ۱۴۰۳  
true
true
معلّم حقیقی، معلّم مجازی: بهروز یاراحمدی


تعطیل شدن مدارس در پی شیوع بیماری کرونا باعث شد خانواده ها علاوه بر دست و پنجه نرم کردن با مشکلات ریز و درشت اقتصادی، مشکل دیگری را هم با گوشت و پوست خود لمس کنند: «آموزش و پرورش فرزندان»
مطابق اصل سی قانون اساسی دولت موظف است وسایل آموزش و پروش رایگان را برای همه ملت تا پایان دوره متوسطه فراهم سازد و وسایل تحصیلات عالی را تا سرحد خود کفایی کشور به طور رایگان گسترش دهد. به استناد همین اصل، خانواده ها پس از دردسر ثبت نام فرزندانشان در مدرسه، کم و بیش از دغدغه آموزش آنان فارغ می شدند.

با تعطیل شدن مدارس، بیش از چهارده میلیون دانش آموز به اجبار در خانه ماندند در حالیکه که عموم خانواده ها برای نگهداشتن و آموزش آنان در منزل برنامه ای نداشتند. عدم آمادگی خانواده ها برای مشارکت در آموزش و پرورش فرزندانشان باعث شد روند یادگیری و آموزش به یک باره با مخاطرات جدی روبرو گردد و وزارتخانه های آموزش و پرورش و ارتباطات و سازمان صدا و سیما همکاری برای جلوگیری از افت آموزشی دانش آموزان را شروع کردند.
از همان ابتدای پخش برنامه های تلویزیونی مشکلاتی مانند تعاملی نبودن، ساعات نامناسب پخش، مشکل قطعی برق و … راهکار جدید آموزش را با چالش مواجه کرد و لزوم وجود یک سامانه اختصاصی هوشمند برای آموزش و پرورش را به سیاستگذاران بالا دستی آموزش و پرورش یادآور شد. سامانه شاد ( شبکه آموزش دانش آموزان ) راه حلی بود که وزارت آموزش و پرورش پیشنهاد کرد تا با نصب آن در گوشی های هوشمند خانواده ها، فرآیند یاددهی پیگیری گردد.

جدای از مشکلات و ناشادی هایی که «شاد» ایجاد کرد ( مجال پرداختن به آنها در این مقاله نیست) بار دیگر لزوم وجود و حضور معلّم در این شبکه، برای ارتباط دادن آن به دانش آموزان بیش از پیش نمایان شد و همگان دانستند فرآیند آموزش و پرورش بدون حضور معلّم ناممکن است.

باید به این نکته اذعان کرد که اگر موفقیتی هرچند اندک و مختصر در انتشار شبکه شاد وجود داشت به خاطر زحمات شبانه روزی معلّمان گمنامی بود که بسیار بیش از وظایف معمول خود – گاهی بیش از ده ساعت در روز – برای فراهم کردن مقدمات تدریس و گرفتن تکالیف دانش آموزان صرف وقت کردند. خصوصاً آموزگاران بی ادعای مقطع ابتدایی مانند همیشه برای بذل ایثار، گوی سبقت را از همکاران شاغل در سایر مقاطع تحصیلی ربودند و فرآیند تدریس را بسیار نزدیک به جریان واقعی کلاس، به منازل بردند‌.

هر چند در برخی قضاوت های سطحی، تعطیلی مدارس و ماندن معلّمان در خانه مورد اعتراض قرار گرفت، ولی ادامه یافتن قرنطینه و ناتوانی خانواده ها در نگهداری و آموزش فرزندانشان بار دیگر اهمیت کار معلّمان را به جامعه یادآوری کرد و خانواده ها به خوبی دریافتند وجود و نقش معلّم چه در محیط حقیقی و چه در فضای مجازی چقدر مهم و بی بدیل است.

به بیان دیگر اپیدمی کرونا به همه آموخت که آنچه را معلّم در کلاس انجام می دهد در فضای خانه و با وجود همراهی چند وزارتخانه و سازمان انجام پذیر نیست و اگر هم باشد باید در آن معلم نقش محوری داشته باشد.
از این رو ضمن قدر نهادن به زحمت همه ی کسانی که تلاش کردند تا فضای مجازی برای دانش آموزان اندکی به کلاس درس شبیه شود، به احترام معلمان فعال در فضای حقیقی و مجازی بایستیم و خاضعانه این مصرع از “استاد شهریار” را زمزمه کنیم:
«آنچه خوبان همه دارند تو تنها داری»
بهروز یاراحمدی
اردیبهشت ماه نود و نه

false
true
false
false

شما هم می توانید دیدگاه خود را ثبت کنید

- کامل کردن گزینه های ستاره دار (*) الزامی است
- آدرس پست الکترونیکی شما محفوظ بوده و نمایش داده نخواهد شد


false