این روزها احساس تنهایی یک معضل مشترک بین انسان‌ها است که با ظهور فرآیند مدرنیته و شکل گیری دهکده جهانی توسط وسایل ارتباط جمعی؛الگوی زندگی خانواده که سال‌ها دست‌ نخورده بود را توسط فضای مجازی و شبکه‌های اجتماعی تغییر داده و شیوه زیست بشریت را درگیر پدیده‌ای دردآور به نام “تنهایی جمعی” کرده است.
درواقع این شبکه‌ها تمامی حوزه ها، معانی، مفاهیم و به طور کلی همه چیز را تحت تاثیر قرار داده‌اند و ارتباطات شبکه ای به مثابه ی اساس فعالیت ارتباط انسان، در حال دگرگون ساختن تمام ارتباطات انسانی است.
متاسفانه شواهد نشان می‌دهد که ما مراودات پرتفاهم را به علت استفاده غیراستاندار از رسانه‌ها از دست داده‌ایم و تحولات عصر ارتباطات به نظر به تعمیق “انبوه_تنها” دامن می‌زند.
انبوهی سرگردان در دالان‌های تودرتوی مجازی که پرسه زنی بی‌هدف، نهایتا به خستگی ذهنی و روانی آنها منجر شده و وابستگی افراد به اینترنت و شبکه های اجتماعی که عنوان مناسبتر برای آن «شبکه های تنهایی» است؛موجب شده است تا افراد نتوانند لحظه ای زندگی را بدون WiFiتحمل کنند.
به گفتاری دیگر با وجود اینکه اینترنت ارتباط جهانی را میسر کرده و فضای مجازی این امکان را فراهم نموده که افراد مختلف در سراسر جهان با یکدیگر ارتباط برقرار کنند اما به طور متناقضی روابط انسانی را کاهش داده است و همین پدیده نیازمندیِ استفاده از الگوی صحیح “دسترسی به اطلاعات” و شیوه صحیح استفاده از رسانه‌های جمعی  را در جوامع به ضرورت تبدیل کرده است.

در عصر کنونی که به عصر “انفجار اطلاعات”و “انقلاب تکنولوژی اطلاعاتی” شناخته شده است هر لحظه پیام‌های گوناگونی با استفاده از ابزار رسانه‌های جمعی به مخاطبان ارسال می‌شود که  حجم بالای اطلاعات تولید شده قدرت‌ درک و ذهنیت مخاطبین را تحت تاثیر قرار داده و فرصت اندیشیدن و انجام سایر فعالیت‌ها را از انسان می‌گیرد که این موضوع را می‌توان به یکی از عوامل اصلی ایجاد پدیده‌‌‌ی “تنها‌یی جمعی” معرفی نمود و برای مقابله با این پدیده مضر الگو دسترسی منطقی جوامع به اطلاعات توسط حکومت‌ها ضرورت می‌یابد.

البته هیچگاه نباید نقش مهم و حیاتی اطلاعات در زندگی بشر را فراموش کرد.به ویژه در كشورهای در حال توسعه و جهان سوم؛ چرا که اطلاعات مفید می‌تواند یکی از عوامل اصلی پیشرفت جوامع و به وجود آمدن گفتمان‌ها موثر در فضای نخبگان، توده و انبوه خلق باشد./ انتهای پیام