سالیان سال بود که در کتابها نوشتند و خواندیم، گفتند و شنیدیم و در باورگاه وجودمان نهادینه شده بود و آن امتزاج، درهم تنیدگی و به هم آمیختگیِ “سیاست ” با “دیانت” و وصلتِ “دیانت” با “سیاست” بود.

هر چند حوزه‌ی مفاهیم و مصادیق و ماهیت و عملکرد این دو، تقریباً با هم متفاوت و بعضاً در جاهایی اینگونه به نظر می‌آید که متضاد و با هم در تباین هستند، چه آنکه در عالَم سیاست ” هر راست نشاید گفت و در دین جز راست نباید گفت ” و در عالَم دین ” حق را باید گفت هر چند تلخ باشد( قُل اَلحقَ و لو کانَ مُرّاً ) و هر چند بر ضرر گوینده باشد ” در آن یکی می شود خیلی کارها کرد و در این یکی، دایره‌ی دین، انسان را ضابطه‌مند در انجام خیلی از پندارها، کردارها و گفتارها، خواهد نمود.

سیاست را باید ظرفیت و ابزاری دانست برای اجرای عدالت، انصاف، مبارزه با ظلم و ظالم، دفاع از مظلوم و دیگر شئونات و کرامات انسانی که قرآن کریم و ائمه معصومین ( ع) و بویژه حضرت علی (ع) بر آن تاکید و توصیه دارند و در نگاه امام رضا (ع) عالِم به سیاست بودن را یکی از ویژگی های امامان معصوم ( ع) بر شمرده شده است.

همه‌ی پیامبران اساس کارشان بر تشکیل حکومت دینی برای اجرای دستورات الهی و سعادتمندی انسانها و تامین دنیا و آخرت آنها بوده است و این مهم از مهمترین کاربردهای سیاست است و هزاران گزاره‌ی دیگر که حاکی از تداخل این دو به شرط رعایت اصول اولیه‌ی هر کدام از آنهاست، ولی این روزها، شاهد افاضاتی از سیاسیون هستیم که از روحِ اخلاق و صبغه‌ی دین فاصله‌ها دارد و آنهایی که داعیه دین دارند در موضعگیری ‌های سیاسی آن گونه سخن می رانند. گویی”هدف وسیله را توجیه میکند” و بعضاً در عالم هزار توی سیاست، انصاف، مُروّت، حق و حقیقت و جوانمردی را به قربانگاه بُرده و قلمِ تیزشان هیچ چیز و هیچ کس را حریف نیست.

آن یکی پای فقه و فقاهت را به عرصه می‌کشاند و از “مباهته” همان بهتان زدن برای از میدان به در کردن رقیب چنان با ولع استفاده می‌کند که گویی از خدای خود برای این عمل جهادگونه‌ی ! جز ” اجر غیر ممنون ” چیزی دیگری را نمی خواهد و این یکی، “سیاستِ ماکیاولی” را نصب العین فعالیتها و برنامه‌های خود قرار داده‌ و برای به در کردن رقیب خود به هر وسیله‌ای ولو دروغ و غیرواقعی استناد می کند و “هتاکی” و پرده‌دری جزءِ لاینفک موضعگیری برخی از سیاسیون شده است و این موضوع بویژه در ایام انتخابات، جلوه‌ و نماد و نمود بیشتری داشته و هر روز شاهد بیاناتی هستیم که با روح اخلاق، انصاف، حقیقت و رنگ و بوی دین، همخوانی نداشته و تضاد و دوگانگی بین این دو هر روز بیشتر و بیشتر می شود و البته در صورت انفکاک و جدا نمودن “سیاست” از “اخلاق ” آنگاه شاهد سقوط در ویل بد اخلاقی خواهیم بود. آسمان اخلاق ” مه آلود ” و جاده‌ی سیاست ” لغزنده ” است، مواظب باشیم./ انتهای پیام