“..اندیشیدن به وطن نقطه ی مشترک و پیوند همه ی ماست” محمد خاتمی

ما ایرانیان در این “کهن بوم و بَر” هزاران سال است که با هم زندگی می کنیم! خاطرات مشترک تلخ و شیرین و روایت های گوناگونی از زندگی داریم و زیباتر این که این روایت ها را با هم به اشتراک گذاشته و می گذاریم.

ایران وطن ماست و وطن، زادگاه و گهواره ی باور، خاطره، نگاه و نگرش ماست. وطن خارج از وجود ما نیست در دل همه ی ما و با آگاهی جمعی ملت عجین است. جدا شدنی نیست! ملت ایران، مجموعه ای از اقوام به هم پیوسته است که هزاران سال در غم و شادی هم شریک بوده اند و با هم، خاطرات مشترک دارند.

ملت ایران و ایرانیان نجیب از زمان بی آغاز، تلخ و شیرین زندگی را با هم تجربه کرده اند و حالا انبوهی از خاطرات مشترک در آگاهی جمعیشان نمود و نشانه دارد. همین درازای زمان و دیرینگی و همین خاطرات مشترک، بدون شک یکی از اصلی ترین دلایل این همبستگی و همصدایی و این مانایی است.

شاید برای خیلی ها این پرسش هست که چرا ایرانیان، چرا ملت ایران ارادتمند امام حسین ع است و برای این شخصیت نمادین، باشکوه ترین آیین سوگواری را در جهان برگزار می کند؟

دانش و توشه ی کمی که از فرهنگ تاریخی و تاریخ فرهنگی ایرانیان دارم، مرا مجاب می کند که بگویم: ملت ایران، بخش هایی از تجربیات و خاطرات حماسی و تراژدیک مشترک تاریخی خود را در آیینه ی”امام حسین ع” می بینند!

از زاویه ی ستم ستیزی و حماسه آفرینی، مردم ایران، طغیان و ستم ستیزی کاوه ی آهنگر علیه اژدی هاک(ضحاک) ستمگر را در ستم ستیزی امام حسین ع می بینند!
اژدی هاک، یکی از ستمگرترین حکمرانان ایران بود که سالیان سال، بر ایرانیان ستم کرد و مغر جوانانشان (محل آگاهی) را دوتا دوتا خوراک خود ساخت و بر کشور ایران سایه ی خفقان و نیرنگ و تزویر افکند، به شکلی که کسی جسارت اعتراض و طغیان نداشت؛ اما کاوه ی آهنگر، آزادمردی بود که در برابر اژدی هاک ایستاد، فریاد زد، از مردم کمک خواست و ضحاک را سرنگون و ملت ایران را آزاد کرد!
ملت ایران امروز، این خاطره ی مشترک را در روایت قیام و طغیان امام حسین ع علیه بیدادگران بنی امیه می بیند!

از زاویه ای دیگر، باز همین ملت خاطره ی سوگ غریبانه ی زیباترین و شایسته ترین و پاکترین جوان مظلوم خود، سیاوش به دست افراسیاب در ملک غریب را در حادثه ی دردناک و غریبانه و مظلومانه ی امام در کربلا می بیند!

سیاوش فرزند کیکاووس در سرزمین پدری، مورد بی مهری و ظلم، قرار گرفت و دور از وطن در ملک توران، غریبانه، بی گناه، تنها و بی کس و مظلومانه توسط افراسیاب و لشگریانش کشته و خانواده اش آواره شد! ایرانیان هرساله در سالمرگ سیاوش سوگواری می کردند تا این که سوگ سیاوش را در شهادت غریبانه ی امام حسین ع دیدند!

بابک خرم دین سردار ایرانی، نزدیک ۲۰ سال در برابر حکومت اعراب که به بهانه ی اسلام در ایران، از هیچ ستمی در حق ایرانیان دریغ نمی کردند، ایستاد. بعد از این که با خیانتِ یکی دیگر از ایرانیان دستگیر شد در دربار خلفای عباسی دست های او را به شکل فجیعی از پیکر قطع کردند و گوش و زبانش را بریدند و بعد سرش را از تن جدا و پیکرش را برای عبرت دیگران، به باور خودشان خفیف و خوار کردند!
مردم ایران، مُثله شدن و قطعه قطعه شدن پیکر” بابک خرم دین” فرزند آزادی خواه و با غیرت ایرانی را در مُثله کردن و قطعه قطعه شدن سر و دست و پیکر حضرت امام حسین ع ابوالفضل می بینند!

شاهدهای زیادی داریم. از مرگ مظلومانه ی فرامرز، فرزند رستم در میان هفتاد و دو تن از یارانش تا ایستادگی جوانمردانه ی جلاالدین خوارزمی در برابر مغولان و بعدها قیام سربداران و … همه، خاطرات مشترکی است که مردم ایران در نهانخانه ی آگاهی جمعی خود دارند و با زمان، بستر، شکل، مکان و چرایی حادثه ی غمبار کربلا، خاطرات تراژدیک مشترک خود را مرور می کنند و می گریند و می سوزند! عاشورا، رستاخیز تمام دردهای پنهان در  هزارتُوی ایرانیان است.

این ملت ایران و خاطرات مشترک ملت ایران است که روایتی چنین بشکوه و پرعظمت و معنادار از حادثه ی کربلا را جهانی ساخت و حسینِ این روایت، به شایستگی در هر کجای جهان قابل ستایش است.

ایرانیان نه تنها اسلام را پذیرفتند؛ بلکه از آمیختن مفاهیم آن با تجربه های زیستی چندین هزارساله، بانیِ تمدن ایرانی – اسلامی شدند.
آنان که ایرانی بودن را در مقابل اسلامیت قرار می دهند یا نادان و جاهل هستند و یا مغرض و خیانتکارند! این بحث در ریشه موضوعیت ندارد!

یکی از برکات جنگ ۱۲روزه ی ایران و اسرائیل این بود که ثابت شد اصل، کیان ایران و ملت ایران است. در این ۱۲ روز این ملت ایران بود که پای کار آمد. امیدوارم “امت گرایان” آگاه شده باشند که اگر ایران نباشد ملتی نمی ماند و اگر ملت ایران نباشد حاکمیتی وجود نخواهد داشت./ انتهای پیام