با نگاهی گذرا و البته دقیق به استان‌هایی که در عرصه های مختلف گوی سبقت را از استان لرستان بویژه در عرصه اقتصادی، ربوده اند یگانه عامل و شاید اصلی ترین دلیل آن بهره مندی از ظرفیت «نیروی انسانی» کارآمد و دغدغه مند در حوزه های اجتماعی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی بوده و این در حالی است که از نظر بهره مندی از مواهب طبیعی همچون آب، خاک، معادن زیرزمینی، جنگل‌ها و مراتع، زیرساخت های گردشگری و بوم‌گردی، وجود آثار باستانی و تاریخی و دیگر مولفه های توسعه یافتگی نسبت به استان لرستان قابل قیاس نبوده ( البته صاحبنظران هر حوزه می بایست از رتبه و جایگاه استان از جهت بهره مندی از ظرفیت‌های یادشده اظهار نظر نمایند).

استان هایی همچون اصفهان، یزد، سمنان و برخی دیگر که فرصت پرداختن به جزییات آنها در حوصله‌ی این بحث نمی‌گنجد، امروزه گوی سبقت را از دیگر استان‌های کشور ربوده‌اند اصلی ترین و شاید یگانه عامل این پیشرفت و توسعه چیزی جز نیروی انسانی نیست. شاهد این موضوع، حضور وزراء متعدد در دولت‌های مختلف بعد از پیروزی انقلاب اسلامی است از استان های یادشده در کابینه دولت‌های اول تا سیزدهم است.

در هر دولتی شاهد حضور حداقل پنج وزیر از این استان‌ها بوده اما علیرغم وجود استعدادهای کم نظیر و نیروهای نخبه لرستانی در عرصه های مختلف متاسفانه جز در دولت سازندگی مرحوم آیت الله هاشمی رفسنجانی و دولت اصلاحات جناب خاتمی و اکنون در دولت جناب رییسی آن هم در حد یک نفر در مابقی دولت‌ها از این چهره های علمی استفاده ای نشده است و آن معدود افراد متاسفانه کمترین اعتناء و عنایتی به دیار خود نداشته‌اند.

این درد را حتی در سطح مدیران میانی و استانی میتوان مشاهده کرد. استاندارانی که در حقیقت نماد و نمود و نماینده اجرایی دولت‌ها در هر استانی محسوب می شوند، از بدو آغاز انقلاب اسلامی ایران، هر مدیری که عنان مدیریت اجرایی استان لرستان را در دست گرفت یا به جهت غیر بومی بودنشان و عدم احاطه بر مسائل و مشکلات و ظرفیت های استان، چند صباحی در کارگاه آموزشی مدیریتی کسب تجربه کردند و رفتند.

این چرخه‌ی معیوب تا آخرین رده‌های مدیریتی شهرستان‌ها و مناطق سرایت نموده و این گونه شد که لرستان، سهم خود را از سفره‌ی انقلاب، چیزی جز «سلحشوری» ، «قناعت» ، « مردان روزهای سخت » و «مهمان نواز » نیافت.
ادامه دارد…