امروزه برخی مدیران ضعیف و دلبسته‌ی مقام، برای بستن دهان رسانه‌های منتقد، به شیوه‌ای نادرست و ناپسند متوسل می‌شوند؛ شیوه‌ای که نه تنها اخلاقی نیست، بلکه نشانه‌ای از ضعف مدیریتی و ناتوانی در پذیرش نقد است.

رسانه، به‌عنوان چشم بینای جامعه، موظف به حراست از حقایق، منافع عمومی و روشنگری است. مخاطب اصلی رسانه، دستگاه‌های اجرایی، دوایر دولتی، سازمان‌ها و تشکیلاتی هستند که با مدیری در رأس هرم اداره می‌شوند. اما حقیقت این است که رسانه نه با شخصی عناد دارد و نه از کسی چشم‌داشتی.

با این حال، بدعت نامبارکی از سوی برخی مدیران پایه‌گذاری شده است: پس از انتشار نقدی از سوی خبرنگار، مدیر بلافاصله با توسل به شکایت و هر حربه‌ای سعی در ساکت کردن و خاموش نمودن آن فعال رسانه‌ای دارد. برخی قبیل مدیران ابتدا با تظاهر به احترام و دم زدن از ارتباطات از طریق تعدادی از همکاران و دوستان وارد می‌شوند، و در صورت عدم کوتاه آمدن خبرنگار، به سمت تطمیع، تهدید و آلوده‌سازی او حرکت می‌کنند. گاه نیز با ابراز شکایت، خشم و عصبانیت، تلاش می‌کنند خبرنگار منتقد را بترسانند.اما خبرنگاری که دغدغه‌اش مردم و منافع ملی باشد، نه می‌ترسد و نه پا پس می‌کشد.

مدیران و مسئولان باید بدانند که به‌جای پرداختن به حواشی و توجیه قصور خود، باید در مسیر درست حرکت کنند و با خدمت صادقانه، خود را در پیشگاه عدل الهی روسفید نمایند.

در این میان، خبرنگاران نیز باید با سعه‌صدر پیش روند، از تهدید و ارعاب مدیران متخلف و ناکارآمد نهراسند، و بدانند که پس از درج مطالب انتقادی، دعوت هیچ مدیری را نپذیرند و به اتاق آن مدیر خاطی نروند؛ چرا که در اتاق مدیران ناکارآمد، شفا حاصل نمی‌شود.خبرنگار منتقد باید در برابر رفتار غیرمعمول آن مدیر نلرزد و خود را به وعده‌های او نفروشد.

اصل این است که یک مدیر، به‌جای تمسک به شیوه‌های مسموم و غیرمعمول، در مسیر سالم حرکت کند و انرژی و توان خود را صرف انجام مأموریت سازمانی به بهترین شکل ممکن نماید./انتهای پیام