عدم توازن در توسعه، یکی از مهمترین عوامل ایجاد شکاف در مناطق توسعه‌ یافته‌تر و مناطق کم برخوردار در کشور است و دست کم در مورد رشد ناموزون جغرافیایی مناطق ایران، یکی از مقصران و دلیل بی توجهی به این مناطق می‌تواند مجلس باشد.
تقریباً در همه ادوار مجلس شورای اسلامی بخصوص پس از جنگ تحمیلی؛ نمایندگان، هرگز ایران را به عنوان یک کلیت واحد که به صورت جامع باید برای توسعه آن برنامه‌ریزی کرد در نظر نگرفته‌اند. بخشی‌نگری بسیاری از نمایندگان سبب شده است که هرکدام از آن‌ها خود را فقط نماینده حوزه انتخابیه‌ای که از آن رأی اعتماد گرفته‌اند بدانند و نسبت به سایر نقاط کشور چندان احساس مسئولیت نکنند.
نتیجه چنین رویکردی سبب شده است که چند استان کشور که به هر دلیل نمایندگان مطلع و قوی‌تر یا به قولی «با نفوذتر در ارکان تصمیم گیری» داشته‌اند به درجاتی از توسعه و رشد برسند و استان‌های محرومی مانند لرستان که از نعمت و ظرفیت نمایندگان موثر در مجلس محروم بوده‌اند، از این قافله عقب بمانند.
رشد کاریکاتوری مناطق ایران سبب شده است که امروز استان‌هایی مانند تهران و اصفهان و آذربایجان شرقی به عنوان استان‌های توسعه‌یافته، سهم اعظم منابع و امکانات و طرح‌های ملی و خصوصی را به خود اختصاص دهند و در عوض چند استان محروم نیز به صورت اقماری در اطراف هرکدام از آن‌ها به وجود بیایند که این نقطه آغاز بحران است!
سیل کم‌سابقه ابتدای سال ۹۸ لرستان نشان داد که بخشی‌نگری مجلس و دولت چه تأثیرات مخربی می‌تواند برای کشور داشته باشد. شاید این اولین باری بود که نمایندگان مجلس استان خوزستان آرزو می‌کردند کاش به جای تلاش در جهت افزایش حق‌آبه، اجازه داده بودند که در بالادست مسیرهای آبی‌شان هم تأسیسات کنترل روان‌آب‌ به وجود بیاید.
مسئله آلودگی هوا در کلانشهرها یکی دیگر از ثمرات شوم بخشی‌نگری در مجلس و دولت است. وقتی سال‌ها هم و غم نمایندگان مجلس تهران و اصفهان و..‌‌.. جذب اعتبارات و طرح‌ها می‌شود و زمانی که نمایندگان استان مرکزی با وجود همه صنایع ریز و درشت و شهرک‌های صنعتی متعدد، یک واحد پتروشیمی را هم برای استانی مانند لرستان روا نمی‌دانند، طبیعی است که باید عواقبی همچون آلودگی هوا و پدیده مهاجرت جوانان و بیکاران و گسترش حاشیه نشینی و صدها معضل اجتماعی دیگر را نیز به جان بخرند.

این یک شعار آرمان‌گرایانه نیست، این ضرورت آنی و غیرقابل انکار مجلس و دولت آینده است. تمام تلاش نظام در دوره آینده باید به محرومیت‌زدایی از مناطق محروم کشور معطوف شود. حداقل برای چند دوره سهم استان‌های متمول کشور در اعتبارات و منابع و طرح‌ها باید در بین استان‌های محروم سرشکن شود و در این راه این نمایندگان استان‌های توسعه‌یافته هستند که باید جلودار چنین رویکردی در مجلس و دولت آینده باشند.