بالاترین و والاترین معلم، خداست، اوست معلمی که : ” و علم آدم الاسماء کلها ” می باشد.
خدای عزیزم ! ای بزرگ معلم نازنین و مهربانم ! دوستت دارم.
و شما پدر و مادر عزیزم، شما هم معلم دلسوز من بوده اید روزتان مبارک.

معلم، روشنی بخش تاریکی هاست. معلم، راهنمای خرد ورزی و داناشدن ماست. معلم، مانند شمع است که وجودش پر از شور و شوق سوختن و نور و روشنایی است تا دیگران را از جهل و خرافه و نادانی و ظلمت نجات دهد. معلمی شغل انبیاست. معلمی، دیوانگی و جنون است از نوع قشنگ و مثبت و خوب آن چرا که تا دیوانه و تشنه و مجنون علم و دانش نباشی، در این راه توفیق عمیقی نخواهی داشت. معلم باید در اوج احترام و توجه در جامعه باشد. بهترین حقوق و مزایا را باید به معلمان و اساتید داد. بهترین سرویسها و امکانات و داشته ها را باید نثار معلمان و اساتید کرد چرا که آنان هستند که وزیر و مدیر و وکیل و… تربیت می کنند.

افسوس که قدر معلم و استاد را نمی دانیم، افسوس و آه ….

معلم یعنی؛
م = مظهر محبت و مهرورزی
ع = عزت و عشق
ل = لیاقت و شایستگی
م = مصداق دانایی و آگاهی.

آری؛
جامعه ای به فلاح و رستگاری می رسد که معلمان و اساتیدش در قله توجه و احترام و رفاه باشند. جامعه ای روی خوش رشد و توسعه را می بیند که در آن معلم و استاد؛ عزیزترین و شریفترین و با احترام ترین های جامعه باشند. باید سیستم مدیریت کشور، خوش اخلاق ترین، با شعورترین، نخبه ترین، داناترین، زیباترین، صبورترین آدمها با روابط عمومی بالا را به عنوان معلم و استاد برگزیند تا نتایج خوب آموزشی و پرورشی داشته باشیم. در شان یک جامعه اسلامی متمدن نیست که معلم و استاد آن دغدغه حقوق و خانه و ماشین و لباس و تفریح و… داشته باشد.
قدر معلم و استاد را بدانید و بدانیم که جایگاهی بس رفیع و شریف و والا دارند.
معلم عزیزم دوستت دارم
استاد عزیزم دوستت دارم
معلم عزیزم !
مرا ببخش بخاطر بازیگوشی هایم.
مرا ببخش بخاطر وقتهایی که خود را به مریضی زدم تا درس نخوانم.
مرا ببخش بخاطر تکالیفی که دادی و با هزار کلک و ترفند از زیر بار آن شانه خالی کردم .
مرا ببخش اگر سر کلاس حرف نامربوط و حرکت و رفتار نامناسبی داشتم .
مرا ببخش که تو برای آینده من حرص و جوش می خوردی و من خنده کنان و بی تفاوت از کنارت می گذشتم .
مرا ببخش برای وقتهایی که پای تخته چیزی می نوشتی و ما پشت سرت ادا و شکلک در می آوردیم.
مرا ببخش که سر امتحان، شیطان گولمان میزد و از روی دست این و آن می نوشتیم.
مرا ببخش که گاهی از روی نفهمی، عصبانی می شدم و توی روی تو می ایستادم و فکر می کردم کسی هستم.

مرا ببخش، مرا ببخش، مرا ببخش
روزت مبارک
دوستت دارم
معلم عزیزم؛ استاد عزیزم.

حسن خسروی مدرس دانشگاه