ما رزمندگان به تنها چیزی که فکر نمی کردیم اسارت بود زیرا اسارت بدترین سرنوشتی بود که ممکن بود برای یک رزمنده اتفاق بیفتد. بسیاری از رزمندگان حتی راضی به شهادت، مجروح و جانباز شدن بودند ولی هرگز حاضر نبودند لحظه ایی به اسارت نیروهای عراقی در آیند.

اسارت نه تنها برای اسیر حکم “پایان” را داشت، بلکه به شدت در روحیه سایر رزمندگان آثار منفی و مخربی به جا می گذاشت. دشمن بعثی با به اسارت درآوردن رزمندگان جنگ روانی به راه می انداخت و به شدت روی روح و روان آنان مانور می‌داد و هوشمندانه تلاش می نمودند عزم و اراده آنها را سست و تضعیف نموده و در زمان لازم بهره برداری و ضربات مهلکی به آنان وارد نمایند.

علی رغم این که اسارت بخشی از فعل و انفعالات جنگ به حساب می آید اما هیچ رزمنده‌ای با آن کنار نیامده و حاضر نبودند احتمال اسارت را در مخیله و تصور خویش پیش‌بینی و لحاظ نمایند.
با این حال در جنگِ ارتش های کلاسیک حتی جنگ‌های پارتیزانی احتمال به اسارت درآمدن وجود دارد، کما اینکه در هشت سال دفاع مقدس حدود ۴۰ هزار نفر از ارتش عراق به اسارت رزمندگان ایران در آمدند.

۲۶ مرداد مصادف با سالگرد تبادل و ورود اولین گروه اسرای جنگی است که از بیست و ششم تیرماه که سالروز پذیرش قطعنامه ۵۹۸ و خاتمه جنگ است به مراتب شیرین تر و لذت بخش تر و گرامی تر می باشد. در این روز آزادگان بعد از چندین سال اسارت به میهن و کانون گرم خانواده خویش بازگشتند و رنج چندین سال در اسارت و زندانی نیروهای بعثی جای خود را به حلاوت و شیرینی آزادی و در کنار خانواده زیستن داد.

بواقع آزادگان پس از آزادی و بازگشت سرافرازانه دوباره متولد شدند، دوباره زنده شدند و به زندگی برگشتند، هم خودشان احیا شدن و هم خانواده هایشان صاحب فرزندی پیر، خسته و شکسته شدند و سرشار از بیم و امید، به زندگی رنگ و بوی دیگری دادند.

اکثریت قریب به اتفاق اسرا خوشبختانه بعد از بازگشت غرورانگیزشان به زندگی برگشتند و برخی موفقیت‌های چشمگیری را رقم زدند اما شوربختانه عده معدودی نتوانستند به زندگی عادی خود برگردند و در شرایط روحی روانی پیچیده و دشواری غوطه ور شده که نجات و رهایی از این شرایط بسیار سخت شاید غیر ممکن باشد که برای بازگشت به زندگی عادی نیازمند حمایت های همه جانبه دستگا های ذیربط می باشند، هر چند ممکن است خیلی دیر شده باشد./ انتهای پیام