فلسفه ی انتخاب هایمان کدامین فاکتورها و پارامترها باید باشد؟
این روزها تنور پارلمان شهری هر لحظه بر آتشش افزوده می گردد و پارلمان نشینان شط مردم سالاری صیقل جان را به مزایده ی آرای عمومی می گذارند و ظرفیت فکری و اجتماعی خویش را طراز انتخاب قرار می دهند و غبار جان را می زدایند و مثنوی داشته های فکری و اجتماعی خویش را طنین اهتزاز آرایی قرار میدهند که مشروعیت و مقبولیت شورا نشینان را در پی داشته و دارد!

مطالبه گری نوعی تمرین دموکراسی و نوعی صیانت از حقوق شهروندی است.
بنابرین کسانی که تحت عنوان کاندیدای شورا ها خویش را در معرض انتخاب مردم قرار میدهند باید به اصلی ترین اصل یعنی خرد جمعی و مشارکت اجتماعی ایمان داشته باشند و بدانند اگر چنانچه فردا روز بعنوان عضوی کوچک از پارلمان شهری انتخاب گردیدند، حرکات، گفتار، رفتار و منش اجتماعی آنان در شبکه های اجتماعی به لنز دوربین ها سپرده می گردد و هزاران چشم بر جایگاه حقیقی و حقوقی انان دوخته میشود و ریز ترین عملکرد آنان را تیتر نخست جراید می کنند و اگر کوتاهی در پیگیری مطالبات اجتماعی یا انتفاع طلبی را در برنامه یا روتین کاری خویش داشته باشند گرفتار وداع آه ها و امواج سنگین بغض ها میگردند و باید در فضای حقیقی و مجازی جوابگوی هزاران مطالبه ی معوقی باشند که توان تحقق آنها از عهده شان خارج بود و اعلام کنند،مرد میدان خدمت نبودند!

این روزها و این ایام مصادف گردیده با نوبر قنوت وعده های راستین و دروغین کاندیداهای که خویش را برای حضور در امتحان پارلمان شهری آماده میکنند ودر سپیدای دیدارها خویش را به لایروبی عقده ها برده اند و سطوح حیرت زای درک و معنا در مژگانهای شکسته را تعبیر میکنند و شهر و جامعه ی شهری را لنگ حضورشان می بینند و در رویاهای خویش معتقدند، نصف النهار شهرنشینی از مدار مغز و ذهن آنان عبور می کند و یک پای پارلمان شهری بدون حضور آنان لنگ لنگ است.
شورا نشینان بر سترگی سینه خویش کوبیده اند و مشت هایشان طنین موسیقی هزاران مطالبه ی معوق و بر زمین مانده ی شهرنشینان است و پرچم برافراشته اند و معتقدندبه بلوغ فکری و اجتماعی رسیده اند و یار شاطر هستند نه بار خاطر!
این حضرات مجذور تمام ناکارآمدی ها را در عدم حضور خویش در پارلمان شهری میدانند و معتقدند چنانچه هندسه ی نگاهشان در سیبل شهری به منصه ی حضور گذاشته شود، فاتح رفیع ترین معضلات و مشکلات کلاف سردرگم شهری می شوند و سیمای شهری در اندیشه ی این حضرات تعبیر می گردد!
این دوستان با اینگونه رویا پردازی ها حضوری پر رنگ در فضای مجازی پیدا کرده و خود، خانواده، تیره و طایفه شان به مجازی روی آورده اند و طلبکارانه با لایک کردن انواع و اقسام پیامها و پیامک ها، آغوش آلاله باز نموده ودر مزرعه ی سبز فکرشان، دریچه ی دانایی به روی مجازی گشوده اند و هنری فایول و آدام اسمیت، مدیریت و اقتصاد شهر شده اند.
در مقابل این وامانده های از قافله ی دانش، معرفت و شهروندی چه باید کرد؟
راه مقابله با این سوپرانرژی های آزاد شده در فضای مجازی چه باید باشد؟
مردم در مقابل این طلبکاران اجتماعی چگونه باید رفتار کنند؟ اساسا شورا چه تخصص های میخواهد و ارباب جراید در مقابل اینان چگونه باید بنویسند؟ آیا اینان واقعا مطالبه گران اجتماعی هستند یا طلبکاران اجتماعی؟
مردم چگونه باید در مقابل ترفندها ی کاندیداها ورود به شورا قافیه را نبازند؟
اساسا تکلیف مردم عزیز و ارزشمند چیست؟
قبل از هر چیزی باید بدانیم، مطالبه گری خواسته ی اجتماعی و همگانی است برای احقاق حقوق معوق و اجرا نشده ی تودها و طبقات اجتماعی با تکیه بر سازوکارهای نهادینه شده ی قانونی و حقوق حقه ی شهروندی که تصدیق و تصریح نص صریح و مصرح قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران است!!
تصریح بر اجرای نص صریح قانون به این معناست که قوانین شهروندی و حقوق اجتماعی توده ها و طبقات اجتماعی تحت هر شرایطی بدرستی اجرا نگردیده و یک عده یا عزمی همگانی بدنبال اجرای قوانین معوق تحت عنوانی بنام مطالبه گری اجتماعی است!
مطالبه گری اجتماعی مبتنی بر عقلانیت و استدلال است و باتوجه به جامعه ی اسلامی ما و خونهای فراوانی که برای تثبیت جمهوری اسلامی داده ایم ،جامعه محتاج افراد مطالبه گر است و ذات مطالبه گری باید، بر اجرای درست قانون اساسی باشد!/ پایان بخش اول