یکی از مأموران انگلیسی به نام آرنولد تالبوت ویلسون که در سال ۱۹۰۷، در سفر از دزفول به خرم آباد مهمان یکی از سران یکی از ایلات لرستان بود در مجلسی که جمعی از اعضای ایل حضور داشتند، گفته بود در انگلستان وسیله ای وجود دارد که طول آن بالغ بر چندصد متر است و می توان تمام وسایل و سیاه چادرهای اردوگاه خان با گله و رمه های او را در درون آن جای داد.  مهم تر آن که این وسیله با سرعت زیاد حرکت می کند، به طوری که می تواند فاصله دزفول – خرم آباد را در چند ساعت طی کند.  افراد در جلسه که تا آن زمان از ورود چنین موجودی حتی به تهران، آگاهی نداشتند، در حالی که مات و مبهوت به آن انگلیسی نگاه میکردند، پرسیده بودند این موجود چند دست و پا دارد؟  ویلسون گفته بود: «اصلاً دست و پا ندارد.»  یکی دیگر پرسیده بود این دستگاه جان دارد؟  باز هم پاسخ منفی بود!  اعضای مجلس در حالی که با شک و تردید به هم نگاه میکردند، گفته بودند «چگونه ممکن است موجودی بی جان و بدون دست و پا با چنان سرعتی راه برود؟ حضرات پس از ترک مجلس با ریشخند گفته بودند این فرنگی فلان فلان شده فکر می کند ما هیچی نمی فهمیم و خیال میکند دروغ به این بزرگی را باور میکنیم مصاحبه با مرحومان حسینعلی و اکبر امان اللهی بهاروند در سال (۱۳۴۸)

البته مردم لرستان تا آن زمان یعنی ۱۰۴ سال پیش از وجود قطار بی اطلاع بودند و تصور موجودی بی جان و بدون دست و پا، آن هم به آن بزرگی و با چنان سرعتی با عقل و منطق سنتی و نا آشنا با انقلاب صنعتی چندان سازگار نبود اما پیشرفت فرهنگ همواره موجب اختراعاتی شده که تا پیش از انجام آنها نا متصور بوده است. این واقعیت دال بر آن است که روند تکامل و آینده فرهنگ را نمی توان پیش بینی کرد.
پانوشت:
نقل از کتاب «تاثیر فرهنگ بر انسان و طبیعت»، تالیف دکتر سکندر امان اللهی بهاروند، ص ۱۲۵.