عوارض و پدیده ها به دو صورت طبیعی و انسان ساخت بر سطح زمین ظاهر می گردند. عوارض انسان ساخت به عوارضی اطلاق می گردد که ساخته دست انسان محسوب می شوند. هر چند در برخی مواقع بین عوارض انسان ساخت با طبیعی ممکن است مشابهت های وجود داشته باشد. دست انداز (سرعت کاه)از جمله عوارض انسان ساخت محسوب می گردند که به عنوان موانعی فیزیکی برای محدود کردن سرعت روابط ابزارهای مکانیکی و‌ انسان ساخت از جمله خودروها به کار گرفته می شوند. اما چرا انسان ها دست به ساخت دست اندازها (سرعت کاه ها) می زنند؟ و آیا بین وجود دست اندازها(سرعت کاه ها) در جاده ها و خیابان ها به عنوان امری اجتماعی و سیاسی با سایر مفاهیم اجتماعی و سیاسی و فرهنگی ارتباط معناداری وجود دارد؟ و چرا ما در واکنش به کنش های غیر مجاز فقط خواهان ایجاد بازدارندگی فیزیکی و طبیعی می باشیم و چرا در صدد ایجاد بازدارندگی ذهنی و‌ تقویت امور ذهنی برای مواجهه با کنش های غیر مجاز و غیر منطقی از قبیل تقویت آگاهی، خودآگاهی و ارتقای فرهنگی نمی افتیم؟

باید گفت که دست اندازها (سرعت کاه ها) قبل از این که واکنشی به سرعت غیرمجاز خودروها محسوب می شوند. خود یک کنش محسوب می شود. کنشی که درک آن بدون توجه به تبار شناسی این مفهوم امکان پذیر نمی باشد.

دست انداز (سرعت کاه) نقش مهمی بر ساخت روابط اجتماعی در ساخت فضا ایفا می کند. زبان در اینجا فراتر از سطح واژه و بافت جمله به رابطه متن و ساختارهای مسلط اداری و اجتماعی اشاره دارد که قواعد، قانون ها و هنجارهای مسلط را بر عرصه ساخت اجتماعی فضا ایجاد کرده اند.

دست انداز(سرعت کاه)  به عنوان امری فیزیکی(ابژه) بن مایه ی ذهنی(سوژه گی) دارد. بن مایه ذهنی دست انداز به این معناست که انسان به جای تقویت بازدارندگی ذهن برای پرهیز از یک امر(کاهش سرعت خودرو) دست به ایجاد یک مانع فیزیکی برای بازدارندگی زده است. در اینجا اصولا ذهن و‌ تقویت ذهن نقشی و توانایی در بازدارندگی ندارد. و انسان صرفا با ایجاد موانع فیزیکی از انجام یک کار پرهیز می کند.

نگاهی به پدیده ها و فرایندهای مجاور ما حکایت از این دارد که اصولا ما به جای تقویت بن مایه ذهنی برای انجام یکسری از کارها اصولا مبادرت به انجام دست انداز(سرعت کاه) عینی و فیزیکی می نماییم. بستن قفل بر درها، مستحکم نمودن دیوارها و بلند کردن انها، و حتی تولید فیلتر شکن ها برای کاهش سرعت فضای جریان، حکایت از استحکام امر فیزیکی و عینی بر ذهنی در نزد ما دارد. حتی برجسته شدن نظام تنبیه و مجازات بر نظام پاداش خود حکایت از تقویت امر فیزیکی، کالبدی و عینی بر ذهنی دارد.

نوع، شکل و کالبد دست اندازها(سرعت کاه ها)  فراتر از امری انسان ساخت، حکایت از نوع مواجهه ما با نظام مسائل و حل مسائل دارد. در جامعه ی که برای کاهش سرعت خودروها به ساخت دست اندازهای(سرعت کاه های) از قبیل تپه ماهور می پردازند بدون شک در مواجهه با بسیاری از مسائل دست اندازهای(سرعت کاه های) عمیق تری ایجاد خواهد شد. و راه دستیابی به توسعه نیز از این دست اندازها مستثنی نخواهد بود.

بین دست اندازها(سرعت کاه ها) به عنوان سیمای کالبدی در سطح یک شهر یا در یک فرهنگ با تولید گفتمان ها در سطح آن شهر و یا فرهنگ رابطه معکوسی برقرار است. سیمای کالبدی شهرها و رابطه این سیما با تولید گفتمان را می توان از طریق مقایسه دست اندازها(سرعت کاه ها)  در سطح شهرها فهمید. تولید گفتمان ها نظام معنایی یک کنش را نشان می دهند. هر چه تولید دست اندازها در یک فرهنگ بیشتر باشد بدون شک نظام معنایی تولید گفتمان در مواجهه با نظام مسائل کمتری وجود دارد.

در واقع بین دست انداز(سرعت کاه) به عنوان برساخته ی فیزیکی و عینی با تولید گفتمان به عنوان یک برساخته ی هویتی و‌ معنایی رابطه معکوسی برقرار است. در جامعه هر چه تولید گفتمان جهت هویت سازی و‌ مشروع سازی کمتر باشد بی شک نقش دست اندازهای فیزیکی و عینی در آن جامعه بیشتر خواهد شد‌. در نتیجه لازم است در عصر اطلاعات و پسا اطلاعات به نقش نظام های معنایی و‌ گفتمانی در شکل دهی به افکار، رفتارها و هویت ها توجه ویژه ای نماییم. زیرا بدون شک در عصر اطلاعات نقش موانع فیزیکی و سخت افزاری در بازدارندگی کاهش یافته است. زیرا این موانع علاوه بر افزایش هزینه ها، تبعات منفی بیشتری در پی دارند. و در عوض نظام های گفتمانی مبتنی بر تولید معنا بهتر می توانند ترجیحات، نگرش ها، علایق و رفتارها را شکل دهی و جهت دهی نمایند./انتهای پیام