تازه سر از خواندن کتاب کلیدر برداشتم آخرهای کتاب فاجعه است. سخنان گل محمد و گفت و گوهای او با ستار و همچنین واگویه های گل محمد، همه انگار دردهای جامعه ی ایران است که محمود دولت آبادی از زبان گل محمد برای خوانندگان کلیدر وامی دراند.

ستار، از مرگ و زندگی با گل محمد سخن می گوید و این که آیا گل محمد راهی برای بازگشت دارد یا نه! در مسیری قدم گذاشته که نمی تواند برگردد؟
در آخرین روزها، گل محمد به ستار می گوید: “…وقتی که تو با تفنگ حرف می زنی نمی توانی خواهش و تمنا کنی که ای آقایان! ارباب ها! شما را خدا هر سالی یک جوال بیشتر  به رعیت ها غله بدهید! گلوله همه اش را می خواهد. صلح و صلاح کردن گلوله هم یعنی این که همه اش را واگذار کنی و خودت بنشینی کنار سفره ارباب. من هم اگر دست از مطالبه بر می داشتم باید خودم را روی مطالبه به آن ها واگذار می کردم تا به هرقواره ای که دلشان می خواهد خم و راستم کنند…”

قصه ی گل محمد قصه ی امروز جامعه ی ما هم هست. ما برای بهبود وضعیت خود نیاز به دریچه هایی برای گفت و گو و حضور داریم.
انتخابات در این سرزمین مهمترین دشمن دیکتاتوری مطلق است. همین انتخابات بی رمق هم می تواند کورسوی امیدی باشد برای اصلاح جامعه، و دریغا همین انتخابات هم می تواند ابزاری باشد برای حلق آویز کردن مردم، بستگی به این دارد که ما در این میدان چگونه بازی کنیم.

باور دارم با وجود زخم بی التیام مبارزان و زندانیان سیاسی که به خاطر اصلاح وضعیت موجود گرفتار شده اند، تحریم انتخابات که امروز به عنوان یکی از قوی ترین راه حل های تنبیه حاکمیت معرفی شده است، یک حرکت از روی استیصال است.
طرح تحریم، به تنبلی و نبود واقع بینی و انتخاب شتابزده بخشی از جامعه بر می گردد که برای حقوق خود نمی جنگند و مطالبه نمی کند! بلکه به ساده ترین شکل مبارزه یعنی بی تفاوتی روی می آورند و در واقع قهر می کنند؛  اما در عین قهر، مراوده هم  می کنند. پول آب و برق می دهند. سپرده در بانک ها می گذارند. در مناسک مذهبی شرکت می کنند! ووو

تحریم انتخابات وقتی پاسخ می دهد که همراه تحریم تعاملات سیاسی و اجتماعی و عمرانی و …باشد. اگر فقط به تحریم انتخابات اکتفا شود در حقیقت فقط میدان سیاسی برای تندروها خالی گذاشته می شود تا به بهترین شکل نیروهایشان را بر دستگاه های دولتی بگمارند و مجلس و دولت را تسخیر کنند! قانون تصویب کنند و مردم را بچلانند!

اگر این جامعه از روز اول با همه ی ناکامی، از این تیغ(انتخابات) استفاده می کرد و خسته و بریده نمی شد هم تیغ تیزتر می شد و هم قدرت چون پنیر بریدنی می گردید!

از آن جایی که مدام با هر زمختی که حاکمیت نشان داد، تعدادی، آزرده شدند و کنار کشیدند و نشستند و قهر کردند، روزی فرا رسید که رهبران هم با آنان ناچار قهر کنند و بگویند: این یک تاکتیک است! نافرمانی مدنی است! راه حل است! در حالی که این خود عین استیصال بود!

برای ایران و برای این که این مسیر پرهزینه متوقف شود به میدان بیایید! و نگذارید رویای کثیف و ضد ایران کاسبان تحریم، داعیان ارزش ها و مروجان خشونت تعبیر شود!

به میدان بیایید و منادی راستین حقوق مردم، دکتر پزشکیان را کمک کنید! تا شاهد ایرانی توسعه یافته باشیم و بیش از این در حق بچه هایمان ستم روا مداریم!