«خانم فریا استارک جهانگرد و نویسنده انگلیسی بود که در فاصله سال های ۱۳۰۵ تا ۱۳۰۹ خورشیدی در اوایل سلطنت رضاشاه به لرستان آمد. او از راه نهاوند به نورآباد رسید و در روستای کفراج مهمان خان روستا شد.

او می نویسد در غیاب خان، زنش خانه را اداره می کرد. زنی دوست داشتنی بود که صورتی بسیار کشیده و ابروهایی کمانی داشت. زیبائيش وحشی و غریب ولی یکی از شیطنت آمیزترین لبخندهائی را که تصور کنی بر لب داشت. موهای تیره اش با برق حنایی که مالیده بود به صورت دوحلقه تاب خورده روی شانه هایش افتاده بودند. عمامه بزرگی از پارچه ابریشمی رنگین که در بالای یکی از چشمهایش حالت اریب پیدا کرده بود و به پایین تمایل داشت بر سر نهاده بود. این هیات به او مجموعه ای از وقار داده است. کت مخمل قرمز کهنه ای به تن داشت که کمرش را حاشیه ای از یراق های زرق و برق دار فرا گرفته بود و این کت روی پیراهن بلند زنانه نخی گشاد و منقوش به گل های زرد رنگی پوشیده بود. مانند ملکه ای می خرامید و خانه را اداره می کرد.در عین حال هیچ یک از آثار فروتنی بانوان ایران در او دیده نمی شد. مرا در کنار خود جای داد و کلاهم را بر سر گذاشت و امتحان کرد. تا توانست لباس هایم را بررسی نمود، آنگاه در آغوشم کشید و گفت که خواهرش هستم و می توانم کودکش را بغل کنم.»
پاورقی
نقل از کتاب سفرنامه الموت، لرستان و ایلام، فریا استارک،ص ۱۱.تصاویر؛ همسر خان و خانم فریا استارک.به قلم؛ سعادت خودگو