اجازه دهید الهام بگیرم از عنوان قدیمی، خاطره انگیز و نوستالژیک “” علم بهتر است یا ثروت “” و بیان کنم که مدیریت بهتر است یا اقتصاد؟

الهی! آنکس که مدیریت دارد چه کم دارد؟ و آنکس که اقتصاد دارد چه غم دارد؟
منت خدای را عز و جل که ناترازی های رنگارنگ کار را به جایی کشانده که حتی مدیران و مسئولان کشور هم از شرایط اقتصادی و مدیریتی جامعه ناراضی و ناراحت هستند.
هر نفسی که فرو می‌رود موجب غم و غصه بیشتر و چون برمی‌آید، درد و رنج و احتمال سکته قلبی و مغزی ما را فزونتر می‌نماید.
از دست و زبان که برآید که جلوی این همه بی نظمی اقتصادی و مدیریتی را گرفته تا مردم یک آب خوش از گلویشان پایین برود. بنده همان به که بنشینم و خدا خدا کنم تا بلکه سرمایه ام در بورس بیش از این نابود نشود.

از شوخی بگذریم! واقعا مدیریت بهتر است یا اقتصاد؟ حتما تاریخ می‌خوانید نه ؟ از روزی که فردریک وینسلو تیلور (  ۱۸۵۶ – ۱۹۱۵ میلادی  ) و آدام اسمیت (   ۱۷۲۳ –  ۱۷۹۰ میلادی  ) و نظایر اینها آمدند و حرفهای قشنگ قشنگ مدیریتی و اقتصادی زدند تا به امروز، ما جهان سومی ها همچنان درجا می زنیم و آن جهان اولی ها می‌تازند و بالاتر می‌روند. چرا؟ آیا عقل، هوش، دانش، بینش و تدبیرشان از ما بهتر و بیشتر است یا داستان چیز دیگری است؟

از زمانیکه تهران پایتخت شده، حدود دویست سال می‌گذرد، اما تهران امروز در آب و برق و گاز و… در ناترازی و گرفتاری و سختی است. چرا ایران بعد از انقلاب صنعتی در اروپا، همچنان در حال توسعه است و ژاپن و کره جنوبی و سنگاپور و… توسعه یافته شده اند و اساسا در چه سالی و چه زمانی ایران توسعه یافته خواهد شد؟ آیا دویست سال کافی نیست؟ این همه رنج و سختی و ناترازی برای چیست و تقصیر کیست؟ مگر نه این است که علم اقتصاد فرمول دارد و علم مدیریت هم اصول و  قواعد خود را دارد؟ پس چرا ما از علم اقتصاد و علم مدیریت بهره برداری نمی‌کنیم و آیا در این زمینه چه کسی یا چه چیزی مانع کار است؟! ما وقتی صحبت از علم اقتصاد و دانش مدیریت می کنیم یعنی اینکه سلایق شخصی و حزبی، امر و نهی ها و دستور و سفارش متعصبانه این و آن را باید کنار گذاشت تا دچار انحراف و شکست نشویم. آیا درک و فهم این موضوع سخت است؟ بنابراین، اگر علم اقتصاد و دانش مدیریت در جامعه آنطور که باید و شاید کاربرد و کارکردی ندارد، پس احتمالأ قصد و غرضی در کار است که ما با وجود دانستن پاسخهای سوالات کنکور، جوابها را اشتباه می زنیم که قبول نشویم؟!/ انتهای پیام