تکنواز به مفهوم پسندیده هنری آن مورد نظر ما نیست، چون در امور اداری اگر یک مدیر قادر باشد که دشوارترین سازها را به تنهایی و بهترین طرز ممکن بنوازد، مدیر برجسته و کاردانی محسوب نخواهد شد. تمشیت امور اداری، همکاری و هماهنگی را ایجاد می کند، که آن هم بدون کار گروهی و همفکری و همگامی حاصل نمی گردد. امور اداری به جای نوازندگان تکنواز، یک ارکستر کامل و یک رهبر تمام عیار می خواهد.

روسای تکنواز مدیرانی هستند که در یک رشته خاص تخصص دارند و جز آن از همه چیز بیخبرند. این مدیران به جای اینکه مجموعه متناسب و هماهنگ از واحدهای اداری را رهبری کنند، چند واحد پراکنده و چند نوازنده جدا از هم را هدایت می کنند.

مسلما یکی از علل عمده این نوع مدیریت رواج سیستم سلسله مراتب و رابطه عمودی واحد ها و مقامات اداری است که ارتباط افقی را دشوار می سازد. با این همه، بار مسئولیت بر دوش مدیرانی سنگینی می‌کند که خود را از نعمات کار دسته جمعی محروم می دارند و گمان می کنند که هنر و فن اداره در «تکنوازی» به کمال می رسد.

به این مدیران که تخصص محدود خود را بزرگترین و بار ور ترین سرمایه می دانند باید گفت که رعایت اصل تقسیم کار در سازمان های اداری، علیرغم حرمت این اصل، به کلی با نحوه اجرای آن در کارخانه ها و واحدهای تولیدی متفاوت است. همچنان که ماری پارکرفولت از تئوریسینها و صاحبنظران برجسته علوم اداری می گوید؛ «تقسیم کار بر اساس تخصص موجب گردیده است که این حقیقت را که انجام دادن یک کار خاص به نحوه درست و کامل کافی نیست، فراموش کنیم. مسئولیت ما در انجام دادن یک مرحله از کار نمی تواند از مسئولیت دیگران در انجام دادن سایر مراحل آن جدا باشد. هر کار باید چنان ترتیب داده شود که مسئولیت اجرای آن را همگی افراد احساس کنند»

خلاصه اینکه رئیس «تکنواز» همان قدر نامطلوب و برای یک سازمان زیان آور است که رئیس همه کاره یک سازمان احتیاج به تحرک همه‌جانبه دارد. سازمان آزمایشگاه نیست که در آنجا صاحبان تخصص را مانند مواد شیمیایی گوناگون در لوله های دربسته جدا از هم نگه دارند و هر وقت به یکی از آنها احتیاج پیدا کردند به سراغ آن ماده مخصوص بروند و آن را به کار ببرند.

طرز تشخیص رئیس تکنواز:

آیا تا کنون چند بار سخنرانی کسانی را که درباره مسائلی سوای تخصص شما صحبت می کردند شنیده اید؟ یا چند مقاله درباره مسائلی مطالعه کرده اید که هر چند مستقیماً با رشته کار شما ارتباط ندارد، اما با سازمان شما بی ارتباط نیست؟ آخرین بار که در این گونه سخنرانی ها شرکت داشته اید یا اینگونه مطالب را خوانده اید چند وقت پیش بوده است؟ در صورتی که شما علاقه ای به ارتقای سطح معلومات و اطلاعات خود و همکارانتان در زمینه‌های مختلف ندارید و در صورتی که ترجیح میدهید «ساز» خود را دو دستی بچسبید و همان آهنگ بسیار ظریف و تکامل یافته تخصص فردی را تکرار کنید، بی تردید جنابعالی از تکنوازان چیره دست جهان هستید.

طرز معالجه مدیر تکنواز:

اگر برایتان مقدور نیست که در سمینارها و کنفرانس ها و سخنرانی ها شرکت کنید، هر ما لااقل یک مقاله و در هر سه ماه یک کتاب درباره موضوعاتی که با وظایف سازمان شما ارتباط دور یا نزدیک دارد، مطالعه کنید و بالعکس، اگر فرصت مطالعه ندارید، سعی کنید که یکی دو بار در ماه سری به تالارهای کنفرانس و مانند آن‌ها بزنید. جمع کردن همکارانتان در جلسات هفتگی یا ماهانه «که لازم نیست حتماً مرتبا تشکیل شود» و مطرح کردن مسائل اساسی می‌تواند به معالجه سریع شما کمک شایانی کند./ چارلز آستن/ انتهای پیام