نزدیک بینی می تواند برای یک مدیر همان قدر ناراحت کننده باشد که برای چشم های نزدیک بین بی عینک..‌.! البته نزدیک بینی در مدیریت مانند نزدیک بینی چشم درجات و انواع و مراحل مختلف دارد، ولی معمولاً مدیرانی که فاقد «بصیرت مدیریت» هستند دچار این بیماری می شوند. بعضی از مدیران اگر هر روز و وقت و بی وقت به اتاق ها و محل کار کارمندان خود سرکشی نکنند، خیالشان ناراحت است و تصور می نمایند که اِعمال مدیریت آنها دچار وقفه شده است، بعضی دیگر بدون آنکه کاری با کارمندان خود داشته باشند گاه و بیگاه به آنها تلفن می کنند و یا آنها را احضار می کنند تا مطمئن شوند که همه پشت میز خود هستند و وظایف خود را انجام می دهند. بعضی هم که یا خودشان فرصت ندارند و یا آن که نظارت شخصی خود را کافی نمی دانند، چند نفر از زیر دستان خود را به جاسوسی و خبرچینی می گمارند.

صرف نظر از روش های مختلف سرکشی و بازرسی و «کسب اطلاع»، این گونه مدیران همه نزدیک بین هستند. این مدیران به جای اینکه با تقسیم مسئولیت ها به طرز درست و منطقی و عادلانه در کارمندان خود حس مسئولیت و وظیفه شناسی ایجاد کنند و به جای اینکه برای نظارت بر حسن انجام وظایف متوسل به سیستم ها و روش های اصولی شوند، بیهوده تلاش می کنند که سازمان خود را از طریق ایجاد رعب و سوء ظن و نا ایمنی سر و سامان دهند. مسلما سرکشی و بازرسی، به خصوص وقتی که بدون اطلاع قبلی انجام گیرد می تواند در اِعمال مدیریت موثر باشد، ولی اگر تا حد «سرک کشیدن» تنزل پیدا کند و در فاصله های زمانی خیلی کوتاه تکرار شود، به جای آن که اسباب قدرت مدیریت باشد ابزار ضعف مدیریت خواهد بود.

طرز تشخیص بیماری رئیس نزدیک بین:

ببینید که در هفته گذشته یا ماه گذشته چند بار بدون جهت کارمندان خود را احضار کرده اید یا به اتاق آنها سرکشیده اید. کلاه خود را قاضی کنید و ببینید چندبار صرفاً به اتکای حرفهای دیگران و اطلاعات شفاهی یک طرفه درباره کارمندان خود تصمیم گرفته اید. در مورد اول یک بار در هفته و سه بار در ماه قابل گذشت است. در مورد دوم حتی یک بار در ماه هم قابل تحمل نیست.

طرز معالجه رئیس نزدیک بین:

سعی کنید که نظارت خود را از طریق روش های اداری اعمال کنید و کمتر به چشم گوش خود متکی باشید. به روسای زیر دست خود مسئولیت بدهید و از آنها مسئولیت بخواهید. برای انجام این منظور می توانید از گزارش های پیشرفت کار روسای واحدهای مسئول استفاده کنید. مهمتر از همه اینکه کارها را به نحوی ترتیب دهید که حضور و مراقبت دائمی شما لازمه انجام دادن کارها نباشد. به خود شیرینی کسانی که کارها را طوری انجام می دهند که چشم شما آن را ببیند و یا خبر آن به گوش شما برسد میدان ندهید و بیشتر مراقب کارمندانی باشید که بدون تظاهر و بی سر و صدا کار خود را می کنند، چون همین کارمندان صدیق معمولاً در مواقعی که واقعاً کاری نداشته باشند خودشان را سرگرم کار نشان نمی‌دهند و ای بسا که در چشم شما بیکاره جلوه کنند./ چارلز آستن/ انتهای پیام