۹۰ سال زندگی کرد در دنیایی که مزرعه آخرت است. خوشا بحالش که چه خوب بذر خدمت و ایثار و نیکوکاری کاشت که امروز میوه و محصول کشت و زرع او را در سراسر ایران عزیزم می‌بینیم. رحمت خدا بر آن مادری که تو را زاد و پدری که تو را پروراند. سالها در انجمن بروجردی های مقیم تهران و جامعه خیرین مدرسه ساز کشور و انجمن خیرین مسکن ساز و… همراهش بودیم. ساده زیست و بی ریا بود. ادعایی نداشت. از خود گذشته بود و آرامش و آسایش را وقتی بدست می‌آورد که دلی را شاد کرده و گره ای را باز کرده باشد. جغرافیا و مرز نداشت. انسانی جهانی بود که می‌خواست همه جا پر از صلح وصفا باشد. حاج محمد رضا حافظی ماموریت و رسالت خویش را در این دنیا بخوبی یافته بود. هیچ گاه ناامید و خسته نبود. همواره می گفت: از درون روزنه دشتی پیداست. نگاهش به دوردست‌ها بود و طبع بلندی داشت. پدری دلسوز بود و سفره اش پر خیر و برکت. شاید بتوان او را امیر کبیر بروجرد نامید./ انتهای پیام