واژه مادر که در زبان لری دا «Da» یا دالکه «Daleka» تلفظ می شود، یکی از کهن ترین و مقدس ترین واژهای دنیاست. گمان می رود این واژه قبل از ورود آریایی ها به خاک ایران وجود داشته است. بخشی از مهاجران آریایی که رهسپار هند شدند این واژه را به هند برده و امروزه هندی ها به مادر ما «Ma» و به مادر بزرگ دادی «Dadi» می گویند.

بخش وسیعی از مردم غرب و جنوب ایران نیز که لرها و کرده و لک ها در آن سکونت دارند نیز این واژه را برای مادر بکار می برند. لرها به مادر «دا» و به مادر بزرگ «ننه» می گویند. «دا» و «ننه» یا «ننیا» دو الهه زن در ایران باستان بودند که مردم ایران آنها را پرستش می کردند و معابدی به آنها اختصاص داشت. پیش از تاریخ اعتقاد زن خدایان بزرگ در سراسر ایران رایج بود و بت ها و تمثال های فراوانی از «ننه» یا «ننیا» امروزه در موزه های باستان شناسی وجود دارد. «دا» به معنای آفریننده، بخشنده و نگهدارنده است. این صفت بعدها در دین زرتشتی یکی از صفات خدای دین زرتشت یعنی «دادار» شد. واژه «دا» به عنوان صفتی در واژه هایی چون خدا، اهورامزدا و مزدا در دین زرتشتی جایگاه خاصی یافت.

امروزه متاسفانه‌ نسل جدید واژه «دا» را کنار گذاشته و به جای «دا» از واژه «مامان» استفاده می کنند و «مادر بزرگ» را «دا» می گویند و ننه که قبلا نام مادر بزرگ ها بود پاک به فراموشی سپرده شده است./ انتهای پیام