در حمله ی ناجوانمردانه ی ویروس کرونا، صدای معلمانی خاموش شد که روزی و روزگاری در زیر سقف کلاس های درس با صدای خود، هدایتگر بودند و راه را نشان می دادند، معلمانی که گل واژه های آنها، معنویت، اخلاق، ادب، علم و اندیشه بود و …

آن چه بیش از همه در این ایام دردناک است، مرگ خاموش همکاران مدافع علم و اندیشه می باشد، همکارانی که روایتگر دوستی ها و مهربانی ها بودند، همکارانی که قصه ی عشق و ایثار را در بر داشتند و …

آری خبر مرگ، هدایت صادقی، نعمت فولادوند ، محمدحسین جوانمرد و صیدکریم احمدی دل همه ی دوستداران و عاشقان علم و اندیشه را به درد آورد، معلمانی که هنوز برای جنگ در جبهه ی جهل و نادانی به آنها نیاز داشتیم، همکارانی که خاموش رفتند اما نام و یادشان برای همیشه روشن و ماندگار است.

بگذار تا بگرییم چون ابر در بهاران

کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران

هر کو شراب فرقت روزی چشیده باشد

داند که سخت باشد قطع امیدواران

چه می توان گفت و با کدام واژه می توان مرگ شادروانان، صادقی، فولادوند، جوانمرد و احمدی را به تصویر کشاند و تفسیر کرد، معلمانی که خود واژه ساز بودند و کلمه سحر و معجزه ی آنان بود، معلمانی که با کلمه، می ساختند و هدایت می نمودند.

آری حکایت این غم هجران و جدایی به زبان نمی توان گفت و با کلمه قابل بیان نیست و…

چندت کنم حکایت شرح این قدر کفایت

باقی نمی توان گفت الا به غمگساران

گفتم که نمی شود معماران کلمه را با کلمه بیان نماییم، اما می خواهم قطعه ای از آن بانوی شاعر را بیان نمایم تا شاید یک از هزار آن چه شایسته ی این یاران رفته را ادا نمایم؛

نهایت تمام نیروها پیوستن است، پیوستن به اصل روشن خورشید

و ریختن به شعور نور و باز قطعه ای دیگر از آن بانوی شاعر؛

من از سلاله ی درختانم

تنفس هوای مانده ملولم می کند

پرنده ای که مرده بود به من پند داد که پرواز را بخاطر بسپار./ انتهای پیام