زندگی زیباست، با شکوه با جلال، باشکوه تر از آن چیزی که تصور می کنیم، زیباتر از تمام گل هایی که می رویند و برای حیات بشر پژمرده می شوند تا دوباره برویند و حیات بشر را نو نوار و با طراوت تر و با نشاط تر نمایند.

ارتفاع شأن و حیات بشر غیرقابل توصیف است، بهانه ها برای شاد زیستن و بهزیستن کم نیستند ولی یک اخم، یک ناسزا در یک چشم بر هم زدن صدر و ذیل زندگی هر آدمی را در می نوردد و آن را شخم زده و زیر و رو می نماید.

حیات و زندگی برای تکریم آدمیت است، اجتماع بشریت عزت و غرور است اگر غیر از این باشد زندگی جانوری است، حیات نیست بلکه ممات بشر است. زندگی یعنی مادر در کنارت و پدر بالای سرت، زندگی یعنی زنی که در کنارت باشد، کمی آن سوتر یعنی خواهر و پشت‌ سرت یعنی برادر مثل روح کتاب مقدس، مثل شمشیر، مثل چابکسواری که بتازد تا به دیدارت بشتابد و آنگاه که می گوید من هستم دنیا و عقبایت متحول می گردد.

زندگی یعنی خانواده، یعنی یک آیین، یک کتاب، کتابی برای بهزیستن، آیینی برای آداب چگونه زیستن، سراسر زندگی رسم و آداب و آیین است آئین خوشبختی، آیین عزتمند زیستن! مقام آدمیت مقام خداوندی است، خداوند زمین مقام جلال و جبروت اوست. مقام حسن و خلق کبریایی او روی زمین خداست.

انسان یعنی اجتماع، اجتماع یک زن و یک مرد، یعنی یک جفت، یعنی یک زوج و یک زوج برای رمزگشایی از راز خلقت بشریت و راز خلقت کهکشان و کهکشان یعنی ملک بشریت، یعنی سرزمین سعادت و شقاوت انسانیت. برای سعادت باید اجتماع را گرامی داشت و مادر را ارج نهاد و وی را ستود و مقدسش پنداشت. انتهای پیام