جایگاه هوچی گری در اسلام و تربیت اسلامی کجاست ؟!
یکی از مطالب مهمی که در کتاب های ادبیات ما که متاثر از آموزه های اسلامی است، به دانش آموزانی که در ابتدایی ترین سطح از یادگیری رفتارهای اجتماعی قرار دارند، آموزش داده می شود، آداب صحبت کردن است. آنجا که میگوید: ” وقتی کسی با شما سخن می گوید با دقت توجه نموده و سخنش را قطع نکنید تا به پایان برسد، سپس پاسخ دهید و در پاسخ دادن شرط ادب و انصاف را رعایت کنید. ”

متاسفانه هر از چند گاهی شاهدیم که در مجلس شورای اسلامی، برخی از نمایندگان هنگام صحبت کردن همکاران خود و یا مهمانان مجلس، با رفتارهای نابخردانه و ناصوابی مانند؛ هو کردن، قطع سخنان، و گوش ندادن و هتاکی کردن، نشان می دهند که با این ادبیات کاملا بیگانه اند و نگارنده به عنوان یک معلم از خود می پرسم که اشکال از همکاران ما بوده که آنها را خوب پرورش نداده اند یا آنها خود بیش از این زمینه و ظرفیت یادگیری نداشته اند.

تاسف آور است کسانی که در جایگاه عصاره ملت قرار می گیرند و می خواهند مقدرات کشور را رقم بزنند، ابتدایی ترین هنجارهای تربیت اسلامی را رعایت نمی کنند و سوال اینجاست که اینها چطور شایستگی ورود به مجلس و نمایندگی مردم را کسب نموده اند؟ و پاسخ تاییدکنندگان و انتخاب کنندگان این افراد به این سوال چیست ؟

تاسف دیگر اینکه رفتار صادره از این افراد موجب می شود، مقام رهبری که باید دغدغه اش مسائل کلان و مهم کشور باشد، ناچار می شود به این مسائل پیش پا افتاده ورود کرده و تذکر دهد و رفتارهای درست اجتماعی را به آنان یادآوری نماید.

متانت، پرهیز از نسبت های ناروا، منطقی بودن، انصاف، دوری از جو زدگی و احساسی شدن و … که در سخنان رهبری خطاب به نمایندگان و دیگر مسئولان آورده شده، نکاتی هستند که باید به نوجوانان خامی گوشزد نمود که هنوز در ابتدای راه بوده و می خواهند در آینده سرنوشت جامعه را به دست گیرند، نه به کسانی که در حال تصمیم گیری برای کشور می باشند.

لذا باید گفت: خدا عاقبت ملت ما را ختم به خیر کند که این افراد در سرنوشتشان موثرند./ انتهای پیام