‍
دوست خوبم آقای علیرضا سرفرازی یک ویدیوی کوچک از خیابان‌های نیویورک گذاشته بود بسیار خلوت همراه با آژیرهای پی‌درپی آمبولانس‌ها. همان شهری که وال استریت را در خود جای داده است و قلب بازار جهانی بورس در آن می‌تپد و در زیر آن نوشته بود که:

نیویورک یکی از حساس‎ترین صحنه های نبرد بشر با ویروس کورونا است. دامنه آسیبی که این بحران به شهر و ایالت نیویورک و مردمانش زده، به راحتی قابل درک نیست. هر کس صحنه و بعدی خاص را جستجو می‎کند و به نمایش می‎گذارد. صدای آژیر آمبولانسها در شب نیویورک… و
من که مدتی است که به ویژگی‌های جهان پسا کرونا می‌اندیشم. این ویدیوی کوتاه از آن جهت برایم جالب بود که می‌دیدم این نشانی از عمق نفوذ کرونا در زندگی بشر است. با این وجود، سؤال‌ها و ابهام‌های فراوانی در پیش است.

آیا این پدیده موقتی و یا دیرپاست؟ چه نهادها، ساختارها و سیستم‌هایی اعم از سیاسی، اجتماعی و اقتصادی در برابر آن دوام خواهندآورد و کدام‌ها فرو خواهند ریخت؟ و آیا با نهادهای جدیدی که تا کنون تجربه نکرده‌ایم روبه‌رو خواهیم شد؟
آیا نهاد دولت ملت دچار استحاله خواهد شد؟ نهاد دین چی؟

جهان پسا کرونا چگونه جهانی خواهد بود؟ قدرت ‌های بزرگ، متوسط و کوچک چه سرنوشتی خواهند داشت؟ آیا شاهد تغییری در ساختار و نظم جهانی خواهیم بود؟

فردگرایی و یا جمع گرایی چه معناها و سرنوشتی خواهند یافت؟ آیا اصل بقای اصلح در سطح جوامع و نظام بین‌الملل عمل خواهد کرد؟ و آیا شاهد فروپاشی برخی تمدن‌ها خواهیم بود؟
این سؤال‌ها را با همگان در میان می‌گذارم تا به‌طور جمعی بیندیشیم. صد البته که شما هم می‌توانید به این سیاهه‌ی سؤال‌ها بیفزایید. بی‌تردید ملتی موفق‌تر است که آمادگی دیدن و شنیدن واقعیت و تجزیه و تحلیل عالمانه آن را داشته باشد و بتواند به‌موقع موضع بگیرد./ انتهای پیام