جالب است بدانیم که حدود هفتصد سال پیش یعنی در زمان تسلط مغولان بر چین و ایران و بسیاری از مناطق دیگر جهان بیماری طاعون در جهان شیوع پیدا کرد و نزدیک به یک سوم مردم کشورهای مختلف دنیا را از بین برد. منشا این بیماری واگیردار همانند بیماری کرونا که امروزه سراسر دنیا را فراگرفته است کشور چین بود. این طاعون که به طاعون سیاه شهرت دارد ابتدا کشتار زیادی از مردم خاورمیانه بخصوص مردم ایران کرد و سپس از طریق آفریقا و کشتی های بازرگانی به اروپا راه یافت و سپس بیشتر کشورهای اروپایی را در برگرفت. خط سیر گسترش طاعون شباهت زیادی با خط سیر گسترش کرنا دارد. در آن زمان به دلیل فقدان وسایل ارتباطی و نقلیه کنونی چون هواپیما شیوع بیماری با کندی انجام می گرفت به طوری که چند سال طول کشید تا طاعون از چین به اروپا رسید ولی شیوع کرونا در جهان دوسه ماه بیشتر به درازا نکشید. در آن زمان به دلیل فقدان وسایل ارتباط جمعی چون رادیو و تلویزیون و اینترنت و فضای مجازی اطلاعات مردم درباره این بیماری و گسترش آن بسیار ناچیز بود و از سوی دیگر علم پزشکی هنوز به منشأ میکروبی و ویروسی بسیاری از بیماری های واگیردار و غیر واگیردار پی نبرده بود. بهداشت عمومی و تغذیه مردم بسیار پایین بود. به همین خاطر بیماری بسیار سریع در جهان منتشر شد و جان بسیاری از مردم را گرفت.
بیماری طاعون در سال ۱۸۹۴ پس از سال‌ها پژوهش توسط الکساندر یرسین کشف شد. لازم به ذکر است بیماری طاعون در طول تاریخ چه در ایران و چه در اروپا و سایر مناطق جهان جمعیت زیادی از مردم جهان را نابود کرده است. در ایران دوره ساسانی و ایران بعد از اسلام مردم ایران صدمات زیادی از این بیماری متحمل شدند. این بیماری به کمک دانشمندان امروز شناسایی و مهار شده است. و دیری نخواهد پایید که کرونا هم دیر یا زود به همت دانشمندان علم پزشکی به تاریخ خواهد پیوست. انسان همواره در طول تاریخ با مصیبت ها و مشکلات فراوانی دست و پنجه نرم کرده است و بر آنها غلبه یافته است و به یقین از این سختی هم به آسانی عبور خواهد کرد. مطلب خود را با غزلی از حافظ شیرن سخن به پایان می برم؛

یوسف گم گشته بازآید به کنعان غم مخور

کلبه احزان شود روزی گلستان غم مخور

ای دل غمدیده حالت به شود دل بد مکن

وین سر شوریده باز آید به سامان غم مخور

گر بهار عمر باشد باز بر تخت چمن

چتر گل در سر کشی ای مرغ خوشخوان غم مخور

دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نرفت (نگشت)

دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور

هان مشو نومید چون واقف نه‌ای از سر غیب

باشد اندر پرده بازیهای پنهان غم مخور

ای دل ار سیل فنا بنیاد هستی بر کند

چون تو را نوح است کشتیبان ز طوفان غم مخور

در بیابان گر به شوق کعبه خواهی زد قدم

سرزنشها گر کند خار مغیلان غم مخور

گر چه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید

هیچ راهی نیست کان را نیست پایان غم مخور

حال ما در فرقت جانان و ابرام رقیب

جمله می‌داند خدای حال گردان غم مخور

حافظا در کنج فقر و خلوت شبهای تار

تا بود وردت دعا و درس قرآن غم مخور