فاصله ی اجتماعی از محدود قراردادهای اجتماعی موفق تاریخ ایران می باشد که روسو می گوید: انسان با قرار داد اجتماعی آزادی اجتماعی خود را بدست می آورد.
قرار داد اجتماعی عبارت است از توافق قراردادی بین افراد جامعه که برای همه واجب است که شخص در تمام امور و مقرارت خود در مقابل اداره ی عام که مامور اجرای تمام مراحل است متعهد می شود. اما دولت چه تعهدی در قبال فاصله ی اجتماعی دارد. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران که از آن به عنوان میثاق ملت با دولت یاد می شود در اصول متعدد آن مفصل به تکالیف دولت در قبال ملت و وظایف ملت درقبال دولت پرداخته است. بعد از مطالعه ی قانون اساسی متوجه خواهید شد که کمیت تکالیف ملت در برابر دولت به تعداد کمتر از انگشتان یک دست میرسد. اما تکالیف دولت مفصل در چند اصل و به نظر شاید بیشتر از دو برابر تعداد انگشتان کل یک بدن می باشد. از اصل ۲۹ الی ۵۰ دولت باید از محل در آمدهای عمومی و حاصل از مشارکت مردم خدمات و حمایت های مالی مذکور را برای برخورداری از تامین اجتماعی از نظر بیکاری، پیری، کارافتادگی، در راه ماندگی، حوادث و سوانح و نیاز به خدمات بهداشتی و درمانی و مراقبت های پزشکی را برای همه فراهم نماید، وظایف دولت در قبال قرنطینه ی خانگی (فاصله ی اجتماعی)، دولت متعهد است در تمام زمینه ها به تکالیف قانونی خود عمل نماید.

درسیاست اقتصادی ایران مقرر گردید که سالیانه مبلغی از فروش نفت در یک صندوق برای آیندگان و اتفاقات و بلایای ناخوداگاه همچون بیماری های واگیردار ذخیره شود. اگر جایی به دنبال این صندوق می گردیم، مکان آن امروز در مدارهای مشاغلی هست که بواسطه ی رعایت فاصله ی اجتماعی خانه نشین شده اند.
حقوق اجتماعی را دست کم گرفته ایم کما اینکه در دوره ی کرونایی اگر فاصله ی اجتماعی رعایت نشود نتیجه ی کار نمی تواند مبتنی بر دقت،کارآمدی و انباشت پیشرفتها باشد، امروز مرجع، تصمیم گیرنده ی تضییع حقوق مشاغل تعطیل شده چه نهادی می باشد، همچنانکه دولت متعهد به پرداخت حقوق کارمندان است، حقوق از دست رفته ی کارگران روز مزد و مشاغل خدماتی و حمل و نقل از کجا باید تامین شود، برآیند این ناتوانی، حداقل ناهماهنگی و حداکثر هرج و مرج خواهد بود.

ایران امروز روی موج پویش ها و اقدامات فردی اجتماعی قرار گرفته است، علیرغم اینکه رعایت فاصله ی اجتماعی در یک نظام آموزشی مشترک، درونی می گردد، و راه طولانی باید پیموده شود تا رفتارهای اجتماعی از دایره ی اطاعت به فضاهای مشترک فکری و کارکردی برسد، لیکن با تمام این راه های ناپیموده، بزرگترین گردهمایی اجتماعی تاریخ ایران در فاصله ی اجتماعی رقم خورد، گردهمایی که فلسفه ی وجودی آن نه برای ثروت اندوزی بود نه تولید ثروت نه مانوری برای اقتدار حاکمیت و نه مامور به براندازی امنیت کشور، بلکه برای عبور از خطوط عابر پیاده کرونا وسبقت از خرافات انجام گرفت، امیدواریم دولت و حاکمیت با ترزیق منابع اقتصاد به معیشت خانوارهای کم درآمد بفکر منافع و مصلحت ملت و حاکمیت باشند چرا که در ایران قراردادهای اجتماعی پایدار نیستند. در اوایل انقلاب مرحوم رجایی با دوچرخه سرکار می رفت اما مجموعه ی رفتاری شهید رجایی نتوانست برای مدیریت اجرایی کشور الگوسازی شود. هزاران فیلسوف، اقتصاد دان، جامعه شناس و دانشمند علوم می باید در کنار هم و با اصطلاح اندیشه های یکدیگر متون بنویسند و اثر گذار باشند تا امروز وزرای یک کشور به عنوان یک قرار داد اجتماعی و بدون آنکه هزینه ای بر بودجه عمومی کشور تحمیل کنند با دوچرخه به محل کار خود بروند.

مبنای قدرت در جهان تولید ناخالص داخلی هست نه ائدئولوژی، هیچ کشوری در دنیا قبل از توسعه ی اقتصادی بسمت دموکراسی حرکت نکرده است، لذا امروز تمام توان و تدبیر دولت ها در فاصله ی اجتماعی، معطوف به ترزیق بسته های کمکی به مشاغل خرد و کلان داخلی می باشد./ انتهای پیام