کرونا آمده و می‌گویند ویروس چینی تباری است و این روزها همه چیز را کرونایی کرده است.
کرونا خیابان‌ها، کوچه‌ها، کوی و برزن را با قدم نامبارک خود آلوده کرده است، به هر جایی که شما فکر نمی کنید سرک می کشد، هیچ کسی و کسانی نمی تواند و نمی توانند در برابرش تاب و توان بیاورد.
هیچ دولتی حتی ابرقدرت جهان آمریکا هم زورش را ندارد! شنیدم بیچاره ترامپ هم گفته یک هفته از ترس کرونا دستم به صورتم نخورده است.

سلاح های جنگی کشورهای جهان روی دستشان مانده است، تانک و توپ و هواپیما و موشک و کلاش و گرینف و… همه در برابر کرونا فیک از آب درآمدند. کرونا بدون هیچ زحمتی تا ته خانه‌های همه ما شبیخون زد. هیچ ارتشی از هیچ کشوری نتوانسته جلوی کرونا را بگیرد. کرونا مرز سیاسی وجغرافیایی نمی شناسد، زور همه ی زورداران را به زمین آورده است.

همه ی دولت های جهان در برابر تاکتیک و شبیخون کرونا، پوشالی شدند. دولت ها از بیچارگی و درماندگی اعلام کرده‌اند که اگر مردم کمک ندهند از کرونا شکست می خورند و از مردم خواستند که از خانه هایشان بیرون نیایند.

مردم همه حبس خانگی شده‌اند، ۱۰ روز است که ما حبس خانگی شده ایم اما به آن قرنطینه می گوییم ، خدا وکیلی تا الان نفهمیدیم حبس خانگی یعنی چه؟ و حبس چقدر سخت است؟
ما فقط ده روز است که به اختیارخود درخانه مانده ایم و هفته‌ای دو سه بار برای خرید نان و خورد و خوراک هم از خانه بیرون می رویم، اما ده روز حبس اندازه ده ماه بر روح و جسممان گذشته است.

شب‌ها و روزهای هفته، چون کشتی بی بادبان لنگر انداخته اند و دیر دیر می روند مجبوریم کتاب بخوانیم، بنویسیم، فیلم ببینیم، با بچه ها کلنجار برویم و…حالا کسی که کتاب نمی خواند و نمی نویسد و… نمی دانم چکار می کند؟واقعا یکی از برکات ویروس کرونا این بود که خیلی راحت فهمیدیم حبس خانگی بدون ماهواره و تلگرام، درکنار تلویزیون بدترین شکنجه است!

اما تلویزیون خودش داستانی است اخبارش را گوش می کنم یک روز خیلی سماجت داشت که بگوید این ویروس یک توهم است! این شایعه است! اینقدر ویروس ویروس نکنید دشمنان می خواهند کسب و کار ایرانیان را به کسادی بکشاند. المختصر تلویزیون برای خودش داستانی دارد!
ما ماهواره نداریم، هومن برنامه پویا را می بیند و گوش می دهد و آخرشب هم که می شود شبکه ی نمایش فیلم‌های شاهکار گلادیاتور، برادران باد، قطارسه و ده دقیقه به یوما و… پخش می کند می تواند پناهگاه ما باشد.

شبکه های اجتماعی هم آواری از اطلاعات تایید شده و نشده است هر روز خبر چند کشته ی کرونایی دمار از روزگارمان برآورده است خلاصه غممان، بسیارگران است.
برادران و خواهران و همتبارانمان دارند یکی یکی پرپر می شوند.
نشسته ایم توی خانه کارمان شده عرض تسلیت نوشتن، صبح تا شام برای رفتگانمان خطاب به بازماندگان عرض تسلیت می نویسیم.

دیگر واژه، هم کم آورده ایم.
از برادر اندیشمند و فرهیخته، گرفته تا برادر دلسوز، خواهرمهربان، برادر همسنگر، دوست صمیمی، یارغار، انسان ارزشمند، بسیجی دلاور، معلم اخلاق، مهربان بانوی شرافتمند، همکارگرامی و… همه را درعرض تسلیت هایمان نوشته ایم و هنوز داریم می نویسیم و متاسفانه بازخواهیم نوشت…

همه ی گروه ها و تالارهای مجازی در بستر تلگرام از کامنت های عرض تسلیت با نام های آشنا و دوست و وابسته و همکار و هم دوره ای هایمان پر شده است.
کروناویروس این روزها ما را بایک بحران عاطفی هم رو به رو کرده است بحرانی که دیگر نای عرض تسلیت نوشتن را برای ما هم نگذاشته است.
این ویروس که آن را ویروس منحوس می گویند امیدواریم ما را ختم به خیرکند!
رویای من ایران است ایران می ماند همچنان که ده ها هزار سال است مانده است. ایران از این بلاهای طبیعی بسیار دیده است ماها اگر همه برویم خدا کند ایران بماند خداکند باز خورشید از ستیغ البرز و سهند و سبلان و گرین و اشترانکوه و دنا بر این سرزمین اهورایی طلوع کند و…
علی گودرزیان ع پایدار
بیست و سوم اسفندماه ۹۸