بدرآباد نام منطقه وسیعی است در جنوب شهر خرم آباد که در گذشته شامل روستای بدرآباد سفلی، بدرآباد علیا(بهرامی)، پادگان بدرآباد و فرودگاه بدرآباد می شد. مرکز این منطقه وسیع روستای بدرآباد است.

از نظر تاریخی این منطقه دارای تاریخ کهنی است. به طور کلی تاریخ بدرآباد را می توان به دو بخش مجزا؛ بدرآباد قدیم و بدرآباد جدید تقسیم کرد.

الف- بدرآباد قدیم:

در روستای بدرآباد سفلی تپه ای تاریخی وجود دارد که سابقه آن به ادوار پیش از شکل گیری شهرنشینی در دره خرم آباد باز می گردد و در واقع یکی از معدود مناطق اسکان انسان پیش از آغاز شهرنشینی در دره خرم آباد بوده است. بر روی تپه بدرآباد آثار سفالینه های ادوار مختلف پیش از اسلام تا چندین سده پس از اسلام تا دوره تیموری یافت می شود که نشان از تداوم زندگی یکجانشینی در این منطقه دارد. علت نام گذاری این منطقه به بدرآباد قناتی بود که توسط پادشاهی به نام « بدر» در قرن چهارم هجری ساخته در روستای بدرآباد احداث شد. بدر بن حسنویه (۳۵۹_۴۰۵ه.ق )پادشاه بزرگی بود .او در زمان آل بویه کرمانشاه، لرستان، ایلام و بخش هایی از همدان و خوزستان را تصرف کرد و سلسله ای بنام « آل حسنویه» ایجاد کرد و شهر شاپورخواست(خرم آباد) را پایتخت خود کرد. بدر برای رونق کشاورزی شهر شاپورخواست در دشت کرگاه که در آن زمان دشت شاپورخواست نامیده می شد، قنات های متعددی احداث کرد که قنات بدرآباد یکی از آنان است. این قنات تا حدود سال ۱۳۷۰کماکان دارای آبی زلال بود و تامین کننده آب کشاورزان و شرب اهالی بود ولی امروزه کاملا خشک شده است.

از قرن هشتم هجری به بعد با هجوم تیمور لنگ و گسترش ناامنی شهر شاپورخواست و تپه بدرآباد از سکنه خالی شد و به تلی از خاک تبدیل شد. زمین های زراعی و مرغوب بدرآباد به تصرف حکام دولتی درآمد که در اصطلاح به آنها زمین های خالصه می گفتند. در دوره قاجار بارها در اسناد از بدرآباد با عنوان مزرعه بدرآباد نام برده شده است.

ب- بدرآباد جدید:

با سقوط قاجاریه و آغاز سلطنت پهلوی در سال ۱۳۰۴خورشیدی، رضاشاه پهلوی تصمیم گرفت ایلات و عشایر لرستان را اسکان داده و به شورش و خودسری آنها پایان دهد، از این رو در زمین های خالصه یا دولتی، قلعه های چهار گوش و بزرگی درست کرد و با زور تعداد زیادی از ایلات کوچ رو را در این قلعه ها سکونت داد .این قلعه ها از خرم آباد تا خوزستان توسط دولت ساخته شد. یکی از این قلعه ها در بدرآباد احداث شد و جمعی از طوایف میر و بهاروند را از میان کوه بالاگریوه با زور در قلعه بدرآباد ساکن کردند. دولت سپس زمین های خالصه خود را میان آنان تقسیم و با توزیع بذر و دام آنها را تشویق به زندگی یکجانشینی و کشاورزی کرد. بدین ترتیب هسته اولیه بدرآباد جدید ریخته شد. بعد ها با شروع جنگ جهانی دوم و اشغال ایران، در سال ۱۳۲۰خورشیدی بخشی از منطقه وسیع بدرآباد به کمپ یا اردوگاه انگلیسی-آمریکایی اختصاص یافت و بخشی از زمین های زراعی آن هم دولت تصاحب کرد و فرودگاه بدرآباد را احداث کرد./
پانوشت:
جهت اطلاع بیشتر در خصوص سلسله آل حسنویه رجوع کنید به کتاب؛ لرستان در روزگار آل بویه( خاندان حسنویه) تالیف نگارنده. خرم آباد، انتشارات سیفا، ۱۳۹۳.