در سال۶۱۷ هجری مغولان به سرکردگی چنگیز خان به انتقام قتل عام بازرگانان خود توسط سلطان محمد خوارزم شاه، به مدت دویست سال ایران را آماج حملات خرد کننده خود ساختند و قرن ها فرهنگ و تمدن ایران را به قهقرا بردند.

سلطان محمد خوارزم شاه پادشاه بی خرد و ترسو، از دست مغولان فرار کرد و در جزیره آبسکون در گذشت. پس از او پسر بزرگش سلطان جلاالدین خوارزم شاه جانشین او شد. او بر عکس پدر،  شاهزاده ای شجاع و با تدبیر بود و سخت در مقابل مغولان وحشی مقاومت کرد و در چندین جنگ آنها را شکست داد.

در آن زمان که اتحاد و یکپارچگی ایران از هم گسیخته شده بود، سلطان جلاالدین به ناچار با جنگ های نا منظم و پارتیزانی از یک منطقه به منطقه دیگر می رفت و خواب راحت را از چشم مغولان ربوده و نور امید را در دل مردم ایران روشن نگه داشته بود.

سلطان جلاالدین در سال ۶۳۱ هجری جهت فراهم آوردن نیروی مورد نیاز خود برای مقابله با مغولان به لرستان و پایتخت اتابکان لر یعنی شهر شاپورخواست (خرم آباد) آمد و مورد پذیرایی گرم شجاع الدین خورشید اتابک لر قرار گرفت.

سلطان جلاالدین یک ماه در شاپورخواست اقامت کرد. سرکردگان ایلات و طوایف به حضور او آمدند و زمانی که  نیروهای خود را مجهز کرد، راهی بغداد شد. مولف کتاب «جهانگشای جوینی» این حادثه را چنین نقل می کند: « و چون سلطان به شاپورخواست، شهری بزرگ بوده است و مشهور و معروف و… مدت یک ماه آنجا مقام ساخت. امرای لور(لر) به خدمت او آمدند. چون مراکب قوی شدند بر راه بغداد روانه شد.»(عطاملک جوینی، ۱۳۳۴،ج۲: ص۹۳)
پانوشت:
جهت اطلاع بیشتر رجوع شود به ؛ خودگو، سعادت، اتابکان لر کوچک، خرم آباد، افلاک، ۱۳۷۸