محسن یوسفوند دانشجوی دکترای علوم قرآن و حدیث

” هَلَكَ فِيَّ [اثْنَانِ‏] رَجُلَانِ مُحِبٌّ غَالٍ وَ مُبْغِضٌ قَال‏”

دو تن نسبت به من هلاك گردند، دوستى كه از حد گذراند و دشمنى كه بيهوده سخن گويد
این روزها شاهد موضع گیری های متفاوتی در خصوص دفاع یا نقد بر معرفی جناب سید جواد حسینی بعنوان سرپرست وزارت آموزش و پرورش و احتمالاً گزینه اصلی جناب آقای رییس جمهور در معرفی ایشان به مجلس برای اخذ رای اعتماد هستیم.
این نوشتار، فارغ از هر گونه قضاوت و پیش داوری جانبدارانه و با پرهیز جدی از خوانش نیات افراد که خود امری بسیار مذموم و نکوهیده در مجادلات اجتماعی است، به چند نکته اشاره می کند.
برخی از دوستان در دفاع از جناب حسینی گاه آنگونه سخن می گویند، گویی با واقعیتها و متغیرات جامعه، نگاه دولت به آموزش و پرورش، وضیعت اعتبارات، بودجه آموزش و پرورش، مصوبات مجلس، تخصیص اعتبار و … آشنایی ندارند و بعضاً با عباراتی همچون ” شاهد دگرگونی در وضیعت معیشتی فرهنگیان خواهیم بود ” و یا ” حسینی تنها منجی کشتی به گل نشسته آموزش و پرورش” و”دستگاه تعلیم و تربیت جایگاه خود را باز خواهد یافت ” و یا “حسینی در صورتی وزیر بشود سند چشم انداز عملیاتی خواهد شد ” و ”  درمان درد آموزش و پرورش در دستان حسینی ” …. اینها تنها بخشی از مطالب ذکر شده  طرفداران و یا حامیان ایشان در پویش حمایت است که به چشم می خورد .
در نقد اینگونه عبارات ذکر چند مورد بی فائده نخواهد بود :
۱- لزوم تفکیک  جایگاه حقیقی و حقوقی ایشان !
جناب حسینی از نگاه حقیقی؛ قطعا شخصیتی وارسته، متقی، پاک دست، ثابت قدم، اخلاق مدار، رزمنده ای شجاع، مردم دار، و دارای خُلقیات حمیده فراوانی است . این گزاره ها را غالبا از نزدیک بواسطه ی ۴ سال معاونت پرورشی اداره کل که ارتباط مستقیم با جناب دکتر منصوریان معاونت پرورشی وقت خراسان رضوی و اکنون این ارتباط نیز ادمه دارد که اتفاقا از هم رزمان و دوستان نزدیک دکتر حسینی می باشند عرض می کنم .
۲- از نظر حقوقی،  جناب حسینی مراحل و منازل و مراتب مختلفی از ذیل تا صدر را طی نموده اند و غالبا معلمان و فرهنگیان ایشان را از جنس خود می دانند که تصدی نامبرده در مسئولیت های متعدد همراه با صلابت و شجاعت و تعهد بوده است و هیچگاه جایگاه رفیع و بی بدیل دستگاه تعلیم و تربیت ( حداقل در سطح استان خراسان رضوی ) را با هیچ چیز دیگری عوض نکرده و بر شرافت و کرامت آن اصرار و پافشاری داشته است .
۳- و اما نکته ای که نقدی است بر نوشتارهای جانبدارانه از آقای سید جواد حسینی است؛ و آن اینکه اولاً دوستان و عزیزان بایستی به وضیعت امروزی آموزش و‌ پرورش از حیث اعتبارات، نگاه دولت به این دستگاه عریض و طویل، جایگاه آموزش و پرورش نزد مجلس نشینان نه صرفا شعارگونه و پوپولیستی، انباشتگی مالی و معوقات چندین ساله فرهنگیان، مصوبات و قوانین اجراء نشده و صدها مسئله ریز و درشت که هر یک از این موضوعات خود ” مردی با کفش های آهنین می خواهد ” .
در نوشته های عزیزان گاهی بدون توجه به این شاخصه ها و پارامترها آنچنان از عملیاتی شدن کارهای به زمین مانده  و مداوا شدن دردهای مزمن این دستگاه، سخن به میان می آورند گویی حسینی معجزه گر است .
و این قبیل اظهار نظرها گاه باعث ایجاد توقعاتی خواهد شد که در نهایت جز یاس و ناامیدی حاصلی ندارد.
تا نگاه حاکمیت و دولت به آموزش و پرورش به شکل حقیقی و واقعی تغییر نکند و
تا نگاه دولت تدبیر و امید به فرهنگیان که اتفاقا از همین معبر موفق به اخذ رای در هر دو دوره دولت دهم و یازدهم شد عملیاتی نشود و میزان تخصیص اعتبارات، معیشت معلمان و… ارتقاء پیدا نکند ؛ یک حسینی که نه، صدها همچون وی (کثّرالله امثالهم ) نخواهند توانست آنگونه که انتظار میرود، توفیقاتی را بدست آورند.
مگر فاصله ی نجومی حقوق بازنشستگان فرهنگی با حقوق نجومی بگیران با این اعتبارات قطره چکانی، پُر خواهد شد؟

و اما مخالفان و منتقدین محترم !
در بررسی مطالب و نکات مطرح شده در نقد جناب حسینی ؛ بعضاً به مواردی برمی خوریم که از اعتبار “اعتبارسنجی” فاصله زیاد دارند ” سیاسی بودن و نگاه سیاسی داشتن ” و ” عدم توانایی در جذب اعتبارات مورد نیاز آموزش و پرورش ” و برخی شرط گرفتن رائ اعتماد را ” گرفتن چک اعتبار چندین و چند هزار میلیارد تومانی از سازمان برنامه و بودجه برای پرداخت مطالبات فرهنگیان ” ذکر کرده اند .
که در نقدِ نقد این عزیزان باید گفت :
۱- اولاً سیاسی بودن و داشتن نگاه سیاسی که فی نفسه، بد نیست و نمی تواند نقطه ضعف تلقی شود. نشان به این نشان، همه ی دولتها از ابتداء تا به امروز از نیروهای همراه، همسوء و معتقد به برنامه ها و شعارهای خود در بدنه ی دولت استفاده
نموده است و قطعاً و حتماً جناب دکتر روحانی هم از این قاعده و قانون نانوشته مستثنی نیست و مطمئنا یکی از
صد ها دلیل در به همکاری طلبیدنِ جناب سید جواد حسینی در خصوص وزارت و صدارت آموزش و پرورش علاوه بر برنامه ها و توانمندی های ایشان، قطعا داشتن نگاه سیاسی و همراهی با کلیت دولت شرط بوده است.
منتقدین محترمِ جناب آقای حسینی !  دولتی را نام ببرند که  غالب کابینه ی آن دولت با هر نگاهی اعم از اصولگرا و اصلاح طلب از جنس آن دولت  نبوده اند، تا انتقاد بر سیاسی بودن و تفکر جناحی داشتن حسینی را عیب بدانیم و قطعا نامبرده در اجرائی نمودن برنامه های پیشنهادی خود هیچگونه نگاه سیاسی را دخیل نخواهند نمود این گزارش و قضاوت را می توان در زمان مدیریت وی در خراسان بزرگ دید.
۲-یکی دیگر از نکاتی که منتقدین محترم بر آن اصرار دارند، تشکیک در عدم توانایی جناب دکتر حسینی در پیگیری و وصول اعتبارات در راستای پرداخت معوقات و مطالبات فرهنگیان عزیز و بازنشستگان محترم  می باشد، موضوعی که در حد خود به معنای دلسوزاندن برای این قشر زحمتکش قابل تقدیر است اما آیا تا نگاه حاکمیت و دولت و مجلس و دیگر نهادهای تاثیرگذار نسبت به آموزش و پرورش تغییر نکند، آیا می توان انتظار داشت تا چاله های پُرناشدنی و گسل عریض و عمیق بین اعتبارات قطره چکانی و نسبت بودجه ی آموزش و پرورش با انباشتگی چندین و چند ساله ی مطالباتِ معلمین و بازنشستگان، پر شود؟ هر چند امیدواریم قدرت چانه زنی و تعامل بالای حسینی با بدنه ی دولت و با تیمی قدرتمند و پاک دست بتواند حرکتی امیدآفرین در بزرگ ترین فصل مشترک جامعه و حاکمیت یعنی آموزش و پرورش آغاز نماید. انتهای پیام
محسن یوسفوند دانشجوی دکترای علوم قرآن و حدیث