دلم در سینه بی تاب غم بچه هایی است که به روال هر سال، چوب خط روزهای سرد زمستان را یکی یکی ضربدر می زدند تا به پایان زمستان و آغاز بهار و نوروز برسند و به همراه بزرگترهای خانه ، به استقبال جشن های نوروز و آغاز سال نو بروند. ولی ناباورانه شنیدند که بزرگترشان در آسمان پر کشیده و دیگر بهار و نوروز را نخواهد دید.

نمیدانم آغاز بهار را خواهیم دید یا نه و در صورت دیدن، آنرا به پایان خواهیم رساند یا نه. در هر حال یادمان بماند که این ویروس کرونا نیست که دلها را غمگین نمود و چشمها را به انتظار گذاشت، بلکه ویروس غفلت فرهنگی و فقر تکنولوژی ماست که چنین به روزمان آورد.

کوید ۱۹ چه ساخته ی طبیعت باشد و چه ساخته ی دست بشر، شیوع و فراگیری آن نتیجه ی ضعف فرهنگی و ناتوانی در درمان آن نتیجه ی فقر تکنولوژی ماست.

بهداشت محیط زندگی، بهداشت فردی و اجتماعی، احترام به حقوق خود و دیگران، دوری از انجام کارهای غیر ضروری و … همه از اموری هستند که نه تنها در شرایط امروزی، بلکه باید همواره در تمام زندگی مورد توجه قرار بگیرند.

چرا نانوای ما، قصاب ما، آشپز ما، قناد ما و به طور کلی هرکس که با تغذیه مردم در ارتباط است، باید به زور و اجبار نکات بهداشتی را رعایت کند ؟ چرا به جای نظارت بشر، نظارت خدا و نظارت وجدان را در همه ی لحظات زندگی نمی بینیم ؟ چرا مسئولیت انسانیمان را درست انجام نمی دهیم ؟
چرا مسئولین فقط در این روزها سختگیری نموده و قانون وضع میکنند ؟
چرا بسیاری از مردم بی توجه به سلامتی خود و دیگران توصیه های مسئولین را نادیده می گیرند ؟ اصرار بر اشتباه و نافرمانی اجتماعی چه هنری است که برخی به آن مبادرت می ورزند؟ همه ی اینها نشانه های عدم رشد ماست.

کاش درصدی از این همه هزینه و انرژی که امروز صرف مقابله با کرونا میشود، را قبلا صرف رشد آگاهی، قانونمندی و توسعه ی تجهیزاتی جامعه می کردیم.

کرونا ویروس به ما ثابت میکند که قدرت یک کشور در شعار و احساسات غیر منطقی نیست بلکه در دو چیز است:

” رشد فرهنگی ” و ” رشد تکنولوژی “

این دو ویژگی هستند که می توانند یک ملت را قوی کنند تا هر دشمنی را شکست دهند، حتی کوید ۱۹ را …

محسن نظری ۹۸/۱۲/۲۶