انتخابات مجلس شورای ملی پیش از انقلاب، چنان فرمایشی و نمایشی شده بود که مجلس در حاشیه قدرت مطلقه ی پادشاه قرار گرفت، به شکلی که یکی از مهمترین آرزوهای ملت ایران بعد از انقلاب ۵۷ این بود که انتخابات، به بهترین و درست ترین  شکل واقعی خود برگزار شود تا مجلس در راس امور قرار بگیرد.

در جامعه ای توده وار که ابتدایی ترین ابزار و لوازم انتخابات در آن موجود نیست و احزاب و تشکل های سیاسی جاندار و شناسنامه داری در آن مجال حیات اجتماعی ندارند، انتخابات به کشاکش شخصیت ها و منازعات قبیله ای و قومی تنزل پیدا خواهد کرد و فرآیند انتخابات نه باعث چرخش قدرت و نه به انتخاب نخبگان منجر می شود!

باید اعتراف کنیم در سیاسی ترین منطقه ی استان لرستان و شاید ایران، منطقه ی طرهان بزرگ، به نام انتخابات، سیاستی بر مردم رفت و می رود و تاریخی رقم خورد و می خورد که تاکنون، هیچ دستاوردی جز رنج و تعب، برای مردم نداشته است.

اگر چه تاریخ انتخابات طرهان جدای از سایر نقاط ایران و لرستان نبوده و نیست؛ اما در این منطقه با کمال تاسف انتخابات با تنش های قبیله ای و جناحی و تفکرات شخص پرستی، همراه بوده و در این مسیر، دها نفر کشته شده، خون های بیگناهی بر زمین ریخته، اختلافات خانوادگی ایجاد شده، نخبگان بیشماری از این ملک مهاجرت کرده، خط کشی های عاطفی بی اساس بین اقوام و وابستگان صورت پذیرفته است.
با این حال مردم طرهان بعد از سال های سال فرصت سوزی، این روزها بر زمین سوخته، خسته از جنگ ها و دعواهای سیاسی در فضایی هاج و واج مانده اند که از طرهان، جز کوهی و دشتی سوخته هیچ نمانده است.

برخی از لیدرها و رهبران سیاست، غمگین یا خشنود از اشتباهات و افتخارات گذشته، کنج عزلت و روزه ی سکوت گرفته اند و برخی هنوز، بدون آن که در قبال عملکرد گذشته ی خود در بازی بر این زمین سوخته پاسخی به مردم داشته باشند، بعد از چهل سال، با تقدس ویرانگرانه، در آستانه ی گور، شورمندتر از جوانان، متاسفانه میدان دار عرصه سیاست شده اند.

اگر جامعه ی ما، جامعه ای مطالبه گر بود، اگر نخبگان ملک طرهان به جای فرار و در پیش گرفتن استراتژی دردآور سکوت، به میدان مطالبه گری پا پیش می نهادند و برای اصلاح اجتماعی جامعه ی خود، تن به تیر و طعنه ی تیرآوران می دادند و در این مسیر، رنج خود را بر رنج مردم ترجیح می دادند، امروز برخی از متهمان را در جایگاه مدعی نمایندگی مردم، نمی دیدیم و متهمان، در دادگاه افکار عمومی مردم طرهان چنان محکوم می شدند که برای همیشه خود را شرمنده ی این زمین سوخته بدانند.

اگرچه در سطح ملی، ملت بزرگ ایران تا کنون آن گونه که در آغاز انقلاب انتظار می رفت از انتخابات خیری و برکتی ندیده است و مجلسی که قرار بود در راس امور بنشیند در حاشیه قرار گرفته است؛ اما در سطح منطقه، هر شهرستان و حوزه ای که توانست به دور از جنجال های سیاسی با تدبیر و هم اندیشی و خیرخواهی نخبگان و مردم، نماینده ای کارآمد به مجلس بفرستد، خیر و برکت آن به مردم رسیده و عموم مردم آن منطقه حتی استان، طعم انتخاب درست را چشیده اند و آن نماینده در مجلس، توانسته مثل نمایندگان سایر استان های برخوردار، از منابع ملی، منابعی را به منطقه ی خود گسیل دارد.

کاش سرنوشت انتخابات کوهدشت و رومشکان یا طرهان بزرگ، به تدبیر مدیران گره می خورد و باز دستخوش نوعی شتابزدگی و منیت و عقده پروری و قال و قیل سیاسی برخی از لیدرها و کنشگران نمی شد.

در هر حال اگر چه در این روزهای پایانی صیانت از آراء از بیانیه ها مهمتر است؛ اما براساس عمل به مسئولیت اجتماعی، ضمن تاسف از کناره گیری هم حزبی خود، سرکار خانم دکتر میترا تیموری، از زنان تحصیلکرده و چهره های ملی که جا داشت نخبگان طرهان، از کاندیداتوری ایشان به عنوان زنی فرهیخته در ملک ترهان استقبال کنند که شوربختانه نکردند، دو نکته را یادآوری می نمایم:

نخست به پیران و کسانی که نمایندگی این مردم را تجربه کرده اند، به صدها دلیل توصیه می کنم، برای راحتی و آسودگی وجدان خود و برای جبران خسارات تاریخی، شجاعانه از صحنه ی انتخابات کنار بکشند و میدان را به جوانان و واگذار کنند.

دوم ضمن احترام به سایر نامزدهای محترم با توجه به شناختی که از جناب ولی الله میرزایی اصل دارم و با کنش، سلوک سیاسی و منش این مرد کارآزموده و پرنفوذ آشنا هستم در پیشگاه تاریخ، ایشان را در حوزه ی انتخابات طرهان اصلح می دانم و باور دارم می تواند با توان جسمی و روحی و انگیزشی بالایی که دارد منشا خیر و برکت برای طرهان بزرگ باشد.

هر کسی که بتواند در مسیر پیروزی ایشان با کناره گیری و گذستن از حق خود و یا تلاش برای رفع موانع و کمک به ائتلاف طرهان، گام بردارد بدون شک در تاریخ نام و نشان و یادش ثبت و ضبط خواهد شد. والعاقبه للمتقین/ انتهای پیام