به عقیده‌ی کارشناسان، ایران کشوری است حادثه‌خیز، هر ساله یک یا چند حادثه‌ی خطرناک در این سرزمین پهناور رخ می‌دهد. حادثه‌ی پلاسکو در تهران یکی از همین حوادث دل‌خراش بود که هنوز دودِ دردِ آن رخداد تلخ در چشم مردم ایران است و فراموش نشده‌‌است. و البته داغ زلزله‌ی کرمانشاه هنوز بر گرده‌ی مردم آن سامان سنگینی می‌کند… 

حادثه خودش یک موضوع است و این که چطور به حادثه‌دیدگان کمک کرد موضوع دیگری؛ یعنی بحران را چگونه باید مدیریت کنیم تا به بازماندگان و کسانی که به کمک نیازمندند با چه روشی آنان را به ساحل امن برسانیم؟ 

تجربه نشان داده است هر بار که حادثه‌ای در این کشور رخ می‌دهد نه پیش و نه پس از آن درس عبرت نمی‌گیریم و به قولی هر سال دریغ از پارسال! پرسش این‌جاست آیا مدیران ما چه در رده‌ی ارشد و چه در سطح پایین‌تر در زمینه‌ی مدیریت بحران آموزش علمی دیده‌اند؟ اصلاً چقدر ما به آموزش رفتارهای پسابحرن اعتقاد داریم؟ آیا مدیریت بحران استان‌ها در زمینه‌ی مسایل و موضوعات مربوط به بحران، سواد این کار را دارند؟ معیار انتصاب آنان در این پست مهم و البته حساس چیست؟ تخصص و تجربه است یا روابط و سفارش؟ پر مسلم است که گزینه‌ی دوم یعنی سفارس نمایندگان، احزاب و… در تعیین پست‌ها بر گزینه‌ی تخصص و سواد می‌چربد و کُمیتِ ما در همین جا می‌لنگد.

ما از حادثه‌ی سیل فروردین ماه در برخی استان‌ها از جمله لرستان درس نگرفتیم. این حادثه می‌توانست به فرصت تبدیل شود که نشد. در خرم‌آباد، پل‌دختر، معمولان و… هنوز اثرات ناشی از ویرانگری این سیل پابرجاست. کارها به سامان نشده، رودخانه‌ی خرم‌آباد لای‌روبی  نشد! پل‌های آسیب‌دیده در جاده‌‌های اصلی و فرعی ترمیم و یا بازسازی نگردید. و در چند روز اخیر با بارش باران‌ها باز مدیران ما دست روی دست تنها نظاره‌گر هستند مردم بیچاره باید خودشان به فکر خودشان باشند. وقتی در جامعه‌ای مدیریت علمی نباشد، اعتقادی به آموزش نباشد، نباید انتظار شق‌القمر داشت. در این جامعه چون هیچ چیز بر مدار قانون و ضابطه نمی‌چرخد با کوچک‌ترن حادثه و رخدادی درمی‌مانیم و نمی‌توانیم گره‌ای از مشکلات جامعه را باز کنیم.

هنگام حادثه آموزش بسیار مهم و حیاتی است، گفتیم که آموزش هم برای مدیران و هم برای مردم ضروری است. رسانه‌ها به‌ویژه رسانه‌ی ملی می‌تواند در این زمینه نقش پررنگ و موثری را ایفا کند. شبکه‌های اجتماعی که امروز یک قدرت بلامنازع رسانه‌ای  هستند نیز می‌توانند در مدیریت پس از بحران نقش و کارکرد خوبی داشته باشند.

«موضوع مدیریت بحران و اهمیت آن در جامعه بعد از وقوع حادثه “پلاسکو” و حواشی که ایجاد شد به‌صورت جدی مورد توجه محافل مختلف و تاثیرگذار جامعه به‌خصوص دانشگاه‌ها، مراکز علمی و آموزشی به عنوان مراکزی که می‌توانند نقش تعیین کننده‌ای در آموزش” مدیریت رفتارهای پسا بحران” ایفا کنند، قرار گرفت و اهمیت آن به مراتب در زلزله کرمانشاه بیش‌تر و بیش‌تر نمایان شد، موضوعی که در اکثر ‌دانشگاه‌ها و مراکز آموزشی معتبر دنیا نیز مورد غفلت واقع نشده و این مراکز اقدامات گسترده‌ای را برای برنامه‌ریزی و مدیریت بحران در محدوده‌های خود آغاز کرده و دارای سازمان‌ها و برنامه‌های آموزشی مشخصی در این زمینه هستند.» ایسنا

آموزش مدیریت پس از بحران باید به صورت یک واحد درسی از مهدکودک‌ها تا دانشگاه‌ها جدی گرفته شود. موضوع اضافه شدن درس مدیریت پسابحران باید به دپارتمان‌های تخصصی دانشگاهی واگذار شود و این موضوع در این دپارتمان‌ها مورد بحث قرار گیرد تا پاسخ‌گویی اجتماعی دانشگاه به این نیاز اجتماعی افزایش یابد. برخی دروسی که در مدارس و حتا دانشگاه‌های ما تدریس می‌شوند نیاز و ضرورت جامعه‌ی ما نیستند، رشته‌های دانشگاهی باید از نیازهای واقعی جامعه نشئت گرفته باشند و این نیازها باید توسط خود دانشگاهیان از طریق ارتباط بیش‌تر با جامعه و درگیر بودن با نیازهای آن به وجود بیاید.
به امید روزی که آموزش مدیریت پسابحران جدی گرفته شود./ انتهای پیام / منبع هفته نامه سیمره