فلسفه ی وجودی کرونا، عدالت اجتماعی کشورها می باشد. اگر در این ایام پر التهاب که ویروس کرونا به سرعت از فردی به فرد دیگر منتقل می گردد به سمن ها و نهادهای مردمی تکیه نکنیم فاجعه ای تاریخی در راه است، به هیچ وجه ممکن قصد بزرگ نمایی ندارم، اما اگر آماری که دولت و حاکمیت در مورد کرونا و شرایط انتقال کرونا ارائه دادند واقعی باشد که حتما همین طور می باشد. با توجه به بافت فرهنگی و اجتماعی و اقتصادی استان های نامتوازن و ناپایدار، همه ی ما در لبه ی پرتگاه واگیری و انتقال قرار گرفته ایم. در تحلیل و بررسی کرونا، دولت با کمک فضای مجازی توانست بخوبی شرایط پیشگیری و انتقال ویروس کرونا را برای ملت جا بندازند، اما آیا بافت فرهنگی اقتصادی اجتماعی استان هایی همچون لرستان می تواند با ویروس کرونا مقابله کند؟ با واقعیت های محلات حاشیه نشین و ویروس کرونا که به سرعت از فردی به فرد دیگر منتقل می گردد، چگونه و با کدام ساز و کار می توان اهالی این گونه محلات را به ماندن در خانه تشویق کرد؟ در حالیکه درآمد اکثر آنها از کارهای موقت و روزانه می باشد؟ آیا دولت و حاکمیت به سطح امید به زندگی این مناطق و بیشتر مناطق ایران تاکنون دقت نظر داشته است، بالاخره اولین دلیل برای شکست کرونا ، امید به زندگی می باشد، لذا در میان خیل نداشته های این همشهریان آسیب پذیر چگونه باید به آنان آموزش پیشگیری از کرونا را داد، در نظر داشته باشیم کرونا در عین همبستگی جهانی مبارزه با کرونا، یک ویژگی بارز هم دارد و آن عدالت اجتماعی کرونا که زندگی فقیر و غنی را بهم مرتبط کرده است! امروز باید بپذیرید و بپذیریم که جان همه ی ما به جان مناطق حاشیه نشین و فقیر بستگی دارد، لذا برای چون منی که سرفصل فعالیت هایم عدالت اجتماعی می باشد از این منظر کرونا پر محتوا می باشد. چونکه جان دارا را به ندار وابسته کرده است، عدالت اجتماعی یکی از دلالت های مفهوم عدالت که منظور از آن تخصیص منصفانه ی منابع در یک جامعه است به این معنا که قانون باید به سطح قابل قبولی از عدالت واقعی و رسمی دست یابد و باید توزیع منصفانه منابع و برابری فرصت ها را تضمین کند و امروز کرونا باعث شده برای مدتی به چادرها و خانه های فقیرانه سر بزنیم تا سطح آگاهی مان را برای عدالت اجتماعی افزایش دهیم، در نظر داشته باشیم راه مقابله با شرایطی همچون کرونا، حداکثر سازی رفاه جامعه است، فرضیه ی معروف قرارداد اجتماعی که لیبرال کلاسیک خود را در این مدت با آن توجیه کرده و هیچ گاه نتوانستند به برابری و عدالت اجتماعی نزدیک شوند، آیا امروز در گیر و دار نایابی اقلام بهداشتی و بدون آگاهی دقیق مسئولین از واقعیت های محلات کم برخوردار که هر آن بیم آن می رود به یکی از کانون های احتمالی این بیماری مبدل شوند بر مبنای کدام داده ها قرار است ما برای ساکنین این گونه محلات نسخه ی پیشگیرانه بپیچیم؟ دست تقدیر چنین رقم زده است که امروز با توجه به سرعت انتقال ویروس کرونا، جان شهروندان حاشیه نشینی که نه دفترچه دارند و نه اوراق هویتی! به جان شهروندان درجه ی یک و دو متصل شود، همبستگی اجتماعی کرونا از پیشگیری تا ابتلاع، فلسفه ی واقعی کرونایی می باشد که در خصوص عدالت، واقعیت های توسعه ی متوازن و نامتوازن در ایران و جهان می باشد.

راهکار؟
با توجه به فلسفه ی وجودی کرونا، یگانه راه ممکن با تعریف یک مکانیزم دقیق، جوانان تلاشگر و بی ادعای عضو سمن ها و نهادهای مردمی است که ماسک و دستکش و ژل های ضد عفونی را به درب منازل این مردم محروم برده و حتی از آنان تست های اولیه برای بررسی احتمال ابتلایشان اخذ می نمایند، معتمدین محلات و شورا یاران سابق و نهادهای مردمی و اجتماعی سالهاست که با مردمان محروم این محلات به گفتگو نشسته و چالش های زندگی در این سکونت گاه ها را به خوبی می‌شناسند و بهتر از هر سازمانی می دانند که برای ضد عفونی نمودن این محلات چگونه مشارکت ساکنین را جلب نمایند، البته اگر فرضیه و راهکار مبارزه با کرونا و پیشگیری کرونا ماندن در خانه می باشد، چرا که معیشت و حیات مناطق کم برخوردار به کار و فعالیت روزانه آنها بستگی دارد و همین است که فلسفه ی وجودی کرونا از پیشگیری تا ابتلاع همبستگی اجتماعی نامیده می شود.
در پایان فارغ از اینکه کرونا سوغات مسافران هوایی برای پا برهنگان زمینی می باشد، برای مقابله با کرونا نباید ارتزاق و ترزیق منابع از بالادستی ها به پایین دستی ها را فراموش کنیم تا بتوانیم به شعار در خانه بمانید جامه ی عمل بپوشانیم./ انتهای پیام