اگر نگاهی به نقاط شهری و روستایی در ایران بشود به روشنی پیدا است که نام بیشتر این مناطق با آب و آبادانی عجین است در فرهنگ ایرانی واژه آبادانی با آب شروع می شود و اکثر مناطق پسوند یا پیشوند آب را دارا می باشند. آب یکی از پیش شرط های اصلی و اساسی توسعه خصوصا توسعه کشاورزی است. آب به عنوان یک مولفه اساسی در طول تاریخ نقش اساسی در شکل‌گیری و تدوام تمدن های بزرگ داشته است بیشتر تمدن های بزرگ در بستر رودخانه ها و یا در جاهایی که آب از آنها سرچشمه گرفته به وجود آمده اند. استان لرستان به عنوان یکی از استان های پرآب کشور که بیشترین آب‌های شیرین کشور را دارد یکی از خاستگاه های مدنیت در ایران و منطقه می باشد. آب از مهمترین سرمایه های استان لرستان است اما متاسفانه با برنامه ریزی و تصمیم گیری های بعضا نابخردانه و به استناد آمار موجود سهم استان لرستان از بهره‌برداری از این آبهای خدادادی و سرمایه ای بسیار کمتر از استانهای می باشد که این سرمایه را ندارند و جالب تر اینکه از لحاظ توسعه کشاورزی آبی از استان لرستان نیز توسعه یافته تر می باشند. البته اینکه برخی از مناطق ایران از لحاظ کشاورزی توسعه پیدا کنند جای امیدواری دارد و به مصداق اینکه همه ایران سرای من است باید به این قضیه نگاه شود؛ اما چرا استانی همانند لرستان که یکی از استان های پرآب کشور است نباید توسعه پیدا کند؟ برخی استان های دیگر شاخص های کیفیت زندگی در آنان نیز بالاتر از استان لرستان می باشد اگه با نگاهی خردمندانه به پدیده آب در لرستان نگریسته شود زمین های بسیار حاصلخیز آن تشنه و به صورت دیم اند ! چرا کشاورزان استان لرستان نتوانند از آبی که بخشی از آن به خلیج فارس می ریزد و مهمترین سرمایه های خدادادی آنان می باشد در جهت توسعه و افزایش کیفیت زندگی خود استفاده کنند؟ امکان دارد این پاسخ مطرح شود که آب یک سرمایه ملی است و باید به صورت ملی به آن نگاه شود این نگاه از یک زاویه درست و منطقی است و باید با آب به صورت ملی نگاه شود، اما آیا نباید سهم استانی که خود سرچشمه آب های شیرین و روان کشور می باشد و به عنوان پر آب ترین استان کشور از آن یاد می‌شود حداقل در حد استان های دیگر باشد؟ ۲- آیا باید تنها آب را به صورت ملی نگاه کرد یا می شود به منابع دیگر مناطق ایران نیز ملی نگاه کرد؟ چرا برخی از مناطق ایران که جزء مناطق مرزی کشور محسوب می‌شوند صرفاً به خاطر اینکه یک کالایی از ورودی مرزهای آن استان وارد می شود باید از مواهب و امتیازات آن بر خوردار باشند، اما دیگر استان ها فاقد آن امتیازاتند؟ به عنوان مثال در برخی از مناطق ایران بهترین اتومبیل ها و کالا ها با قیمتی بسیار پایین تر به افراد مناطق مرزی فقط به صرف اینکه در مرز می باشند اختصاص داده می شود،استان‌هایی مانند گیلان و خوزستان و جدیدا مازندران… اما مناطق دیگر مانند لرستان و دیگر نقاط دیگر ایران از این امتیازها بهره مند نمی‌شود آیا صادرات و واردات یک بحث ملی نیست؟ ۳-نفت نیز یک پدیده ملی است اما چرا از بودجه این پدیده ملی برای استان‌های نفت خیز امتیاز هایی جدا از سهم ملی آنها در نظر گرفته می شود اما برای استان لرستان سهمی از سرمایه خدادی آنان یعنی آب نه تنها در نظر گرفته نمی شود بلکه کمتر از دیگر مناطق ایران می باشد؟ انتهای پیام