یک روزی، ابزارهای تخریب و ویران کردن “بیل و کلنگ” بود.
تخریب و ویران کردن یک بنا یا یک کاخ بلند هرچند همیشه از ساختن و آبادکردن آن ساده تراست اما زمان زیادی می خواست تا کاخی با بیل و کلنگ ویران شود.

این روزها ویرانگری و تخریب خیلی ساده شده است.
از بیل دستی به بیل مکانیکی رسیدیم، اصلن چرا بیل؟
مقداری مواد منفجره برای ویران کردن یک کاخ بلند کافیست تا در زیربنای آن بنا، جاسازی شود و با یک جرقه کارتمام شود.

برخی برای ساختن درست نشده اند کارشان تخریب است، اکیبشان یا تیمشان یا دسته و گروه شان فقط بلدند فرو بریزند یا ویران کنند.
تازگی ها روی دیوارهای کهنه اعلامیه می چسبانند که “تخریب و آواربرداری” و تمام می شود.

درعالم سیاست هم برخی فقط دردستشان کلنگ هست آن هم کلنگی برای تخریب نه بازسازی و نوسازی! تخریبگران ذوق ساختن ندارند ارزش کارهنرمندانه ی معمار، نقاش، دیزاینر، نازک کار و… را درک نمی کنند آنان ذهنشان پراز نفرت کلنگی است!

سال ها طول می کشد که مردان و زنان استخوانداری درعرصه های اجتماعی ساخته شوند.
خیلی ساده می توان به تجربه ها، نفرین کرد و با نام قشنگ “خود انتقادی” به انکارخود برخاست و “خودتخریبی” را پیشه ساخت.
اما یک پرسش همیشه بهتراست درنظرمان باشد که:
من، من کنشگر برای پیشبرد و توسعه ی جامعه ام آیا یک قدم تنها یک قدم برداشته ام؟
خودم چه کارکرده ام؟
من که به زمین و زمان نفرین می کنم آیا دررفتارم، در گفتارهای نپخته ام، در سوء استفاده های نهفته ام، در رابطه های منفعت طلبانه ام با مدیران، دراستفاده های رانتی ام!
خودم!
بله خودم!
شایسته ی نفرین نبوده و نیستم؟

امام ره به مناسبتی گفت: برخی ها قدرت اداره ی یک تعاونی را ندارند ادعایشان ازهمه بیشتراست.
مابهتراست هنگامی که در محضر خلق خدا، رگ گردنمان برای نفرین به دیگران کلفت می شود، درمحضرخلوت خدا، صمیمانه خودمان را نقدکنیم!
واژه های صدمن بک غازمان را برانداز کنیم!
تحلیل های آبکی و پراز غرض و مرضمان را شناسایی کنیم!
به قول دیل کارنگی:
“ریشه های نگرانی خودرا بررسی کنیم”
و بیخودی نام بزرگان را کوچک نشماریم، به خیال خام این که ناممان را بزرگ می بشمارند!