آموزش و پرورش به عنوان بنیادی‌ترین نهاد تعلیم و تربیت که نقش اساسی در تربیت نسل آینده یک ملت دارد، این روزها متحمل بی‌مهری‌ها وناملایمت بسیاری شده است، نهادی که به پشتوانه آن مسائل اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی یک کشور پایه گذاری می‌شود. در این سازمان که تنها دغدغه معلم باید ارتقا و بهبود کیفیت سطح علمی دانش خود باشد، متاسفانه بزرگترین دغدغه معلم معیشت است. معلمی که در ساعات اوقات فراغت به جای مطالعه کردن و پژوهش در جهت بهبود روش‌های تدریس به دنبال تامین حداقلی رفاه برای خانواده است، چه بسا مجبور به انتخاب شغل‌هایی باشد که مخالف با روحیه فرهنگی او باشد. تعارض در آموزش و پرورش بسیار گسترده است و یک نمونه تعارض عدم توجه به معیشت معلمان است.

معلمی که تمام روح و جان خود را در کلاس درس صرف آموزش و پرورش فرزندان عزیز کشورمان می‌کنند آیا شایسته است که این گونه حقوق و مزایای حداقلی (باتوجه به تورم بالا) برای آنها در نظر گرفته شود. اگر کمی عمیق‌تر به شغل و حرفه‌ی معلمی نگاه کنیم پی می‌بریم که اگر معلم نباشد دکتر، مهندس، کارمند و … هم نیست. چون در هر شغلی که باشید باید در کنار معلمی دانا و سخت کوش تعلیم و تربیت را بیاموزید و پس از فارغ التحصیلی بتوانید شغلی داشته باشید. پس آموزش و پرورش سرمایه یک کشور محسوب می‌شود.

متاسفانه عده‌ای می‌پندارند که آموزش و پرورش نقش مصرفی دارد و برای دولت و جامعه هزینه بر است، در حالی که آموزش و پرورش نقش تولیدی دارد و باعث تولید سرمایه انسانی می‌شود. انسانی که باعث پیشرفت و رشد در سطوح اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی یک کشور می‌شود.

به جای اینکه بیشترین سرمایه‌گذاری را درآموزش و پرورش انجام دهند و بودجه قابل توجهی را در اختیار این سازمان قرار دهند این سازمان مورد بی‌مهری قرار گرفته و همیشه کمترین بودجه سهم آموزش و پرورش می‌شود.

معلمین عزیز و فداکار از داشتن حداقلی‌ها هم محروم هستند به راستی چرا باید بین این سازمان و سازمان‌های دیگر اختلاف حقوق و مزایا وجود داشته باشد .چرا باید ارگان‌های دیگر برای هر مناسبت و اعیادی کارت هدیه و غیره دریافت کنند اما آموزش و پرورش دچار فراموشی شود و در مورد آن قصور صورت پذیرد. آیا معلمی که روزانه با حداقل ۲۰۰ دانش آموز سر و کار دارد مستحق پاداش نیست؟

معلمی که حتی حقوق دریافتی‌اش را در تاریخ معینی دریافت نمی‌کند، باوجود تمام بی‌مهری‌ها و ناملایمات، برای تربیت فرزندان این آب و خاک، از جان و روح خود مایه می گذارند و مستحق توجه بیشتر مسئولان به این قشر فرهیخته هستند. به امید فردایی روشن/ انتهای پیام