در نوشتار قبلی آورده شد که یکی از مهمترین عوامل توسعه نیافتگی ( بدون تعارف بگویم عقب ماندگی لرستان از دیگر استان‌های کشور ) استفاده نکردن از نیروهای نخبه و صاحب نظر در مدیریت های کلان کشوری و بالتبع در سطح مدیران استانی و میانی به رغم وجود تحصیل کردگانی صاحب نظر و کم نظیر که هر کدام در آسمان ایران چون ستارگانی می‌درخشند، نام برده شد و بیان گردید چه استان هایی که با وجود نداشتن زیرساخت های توسعه‌ای و ظرفیت ها و مواهب طبیعی در مقیاس با استان لرستان، فقط به صرف حضور مدیران ارشد در بدنه‌ی دولت‌های گوناگون و در نتیجه لابی‌گری های مختلف، توانستند سهم خود را از سفره‌ی انقلاب در جهت توسعه و اشتغالزایی با ایجاد ابر کارخانجات صنعتی و… چرب و نرم بردارند و سیل جوانان بیکار به امید کسب لقمه نانی، آواره‌‌ی استان‌های دیگر شدند.

چه معدود کارخانجاتی که به لطف همان مدیران غیر بومی به ثمن بخس نه به بخش خصوصی بلکه به اشخاصی مخصوصی فروخته شده و دست و دل بازانه تقدیم افرادی خارج از استان که هیچ دلی در گرو این دیار نداشتند، گردیدند. حتی به آب و خاک مان هم رحم نکردند و این قصه‌ی سراسر غصه آنقدر سر دراز دارد که بیان هر گوشه از آن خود مثنویی هفتاد من خواهد شد.

و اما این همه درد معلول نادیده گرفتن نیروهای خدوم، متفکر، شجاع و تحصیلکردگان کم نظیر در میادین گوناگون است. فرزندانی که جان و دل در گرو استان خود دارند و همواره آنان را در چارچوب معیوب سیاست زدگی و جناح بندی های موهوم و تنگ نظری های طایفه‌ای ‌و نگاه‌های سطحی قومیتی، به مسلخ برده و فضای خدمت را برایشان در عرصه های مختلف تنگ کرده‌ایم و هر گاه خبر می‌رسید که قرار است احدی از آحاد این دیار و فرزندی از لرستان در مسند استانداری بنشیند، چه مستعار نویسانی که به جهت رضای خدا قربانی مطامع و منافع جناحی و حزبی اش می‌کردند و دولتمردان پایتخت نشین از خدا خواسته، نیروهای دست دوم و سوم خود را به این استان روانه که حتی به سختی نام خرم آباد و دیگر شهرهای استان را به زبان می‌آوردند.

البته هدف و نیت نگارنده به هیچ وجه نگاه تنگ نظرانه‌ی قومیتی و این استان آن استان نبوده و نیست، چه آنکه « همه جاي ايران سراي من است چو نيك و بدش از براي من است»

نقش نمایندگان مجلس شورای اسلامی استان لرستان در تمامی ادوار در این زمینه قابل واکاوی است …
ادامه دارد